Traktor

Gisteren kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Met de kinderen gingen we het huis bekijken. Toen we in de tuin waren aangekomen riep Ingmar ineens: waar is nou de traktor? Nou, die is er dus niet meer. Want eigendom van de twee jongetjes die hiervoor in dit huis woonden. We zijn met de kinderen wel één keer in het huis geweest toen de traktor er ook nog was. Dat is zo´n twee maanden geleden. Wat een geheugen, dat ie blijkbaar nog weet dat die traktor echt bij het huis hoorde.

Doktertje spelen

Papa is ziek. Dan ga ik hem beter maken. Onze kleine dokter in spé fantaseert er al lustig op los met z´n twee jaar en drie maanden. Met de stethoscoop, met de thermometer, met de oorkijker, maar het liefst natuurlijk met de spuit, want daar kun je zo leuk papa mee prikken. Papa krijgt ook nog een speentje, daar kan ie lekker op sabbelen, net als een babietje. En papa speelt gewillig slachtoffer, terwijl hij aan alle kanten beter wordt gemaakt.

Verder weinig verandering in het peutergedrag van Ingmar: nog steeds slecht luisteren, wegrennen, krijsen en op de grond liggen als hij zijn zin niet krijgt. En dan zeggen ze dat kinderen het echt niet doen om jou te pesten.... Af en toe zou je ´m achter het behang willen plakken. Maar meestal genieten we vooral van dit heerlijke menneke, met z´n stralende ondeugende oogjes en brede lach. Over het algemeen goed gemutst en altijd in voor een geintje. Knuffelen staat ook nog steeds hoog op de verlanglijst bij Ingmar. Niets liever dan ´s ochtends even bij je op schoot zitten en even kletsen met z´n tweeën. Gezellig hoor.