Voor Ingmar was het al weer de tweede keer (of was het zelfs al de 3e keer?) dat hij Sint Maarten liep. 11 november was het weer zover. Vanuit de bewonersvereniging was er e.e.a. georganiseerd en zo liepen we met opa en oma er bij tegen zes uur naar de verzamelplek waar vandaan een lampionoptocht zou starten. Met een stuk of veertig kinderen uit de buurt en minstens zoveel ouders werd een rondje om kasteel Schonauwen gelopen. Daarna was er drinken en een snoepje voor de kinderen en glühwein voor de ouders. Inmiddels blijken zowel wij als de kinderen al behoorlijk wat mensen te kennen: ouders en kinderen uit de straat, van school en van de creche en BSO.
En toen begon het echte feest pas: langs de deuren om liedjes te zingen en snoepjes te krijgen. Ingmar was erg moe en ging in eerste instantie mee terug naar huis met opa en oma om snoepjes uit te delen aan andere kinderen maar toen wij voor de deuren stonden om te zingen wilde hij ook wel weer mee nog een paar andere huizen langs. Zingen is er nog niet bij. Daar wordt ie heel verlegen van, net als met ´lang zal hij leven´ als er iemand jarig is. Wie weet boeken we nog wat vooruitgang met de sinterklaasliedjes. Die begint ie uit zichzelf al een beetje te zingen.
Voor mij kwamen er tijdens het lopen vooral herinneringen aan vroeger boven. Daar waar ik vandaan kom (ja ja, uit het noorden) was Sint Maarten vieren heel gebruikelijk. Hier is dat niet echt het geval. Als je mee wilt doen, hang je het briefje van de bewonersvereniging met plaatje van Sint Maarten op de deur en doe je een lampje aan. Zo weten kinderen bij wie ze wel en bij wie ze niet hoeven aan te bellen. Vroeger deed iedereen in de straat mee, behalve één. Daar zongen we elk jaar heel hard: ´hier woont juffrouw kikkerbil, die ons niks meer geven wil....´ En dan hebben ze ´t over de jeugd van tegenwoordig....
Ingmar is nog een beetje te jong om te beseffen dat je met Sint Maarten de snoepjes eerst in een tas stopt om ze pas later op te snoepen. Uitstel van behoefte is er nog niet bij. Alleen de snoepjes met papiertjes wilde hij nog wel afgeven, maar losse spekkies en andere snoepjes verdwenen gelijk in z´n mond.
Nog geen twee maanden nadat we begonnen met de eerste zindelijkheidstraining voor Ingmar is hij al zover dat ie zelfs ´s nachts al droog is. Al in de eerste weken hadden we al het idee dat ie ´s ochtends erg vaak een droge luier had. Dus de proef op de som genomen: ´s nachts geen luier meer aan en voilá: een volledig droge Ingmar. Het is dan niet eens zo dat ie ´s ochtends heel snel naar de wc moet als hij wakker wordt. Hij wacht gerust een half uur tot een uur totdat ie dan eindelijk gaat plassen.
Sinterklaas is in het land. Op zaterdag 15 november komt hij met de boot aan in Almere. Vol interesse begint Ingmar naar de tv te kijken. We halen er wat pietenmutsen bij en het feest kan beginnen. Op dat moment is Ingmar nog vrolijk, net als z´n broer.
Als we echter ´s middags naar Utrecht gaan voor de intocht blijkt hij niet helemaal lekker te zijn. Of hij nou echt niet lekker is of wellicht gewoon een beetje ziek van de zenuwen, dat weten we niet helemaal zeker, want de pepernoten die hij van een zwarte piet krijgt gaan er in als koek. Toch besluiten we Ingmar maar aan oma over te dragen die binnen in het Academiegebouw is van waaruit Sinterklaas nog naar alle kinderen zal zwaaien. Voor het volledige verslag, zie de blog van Merijn. Hieronder nog de foto van het Academiegebouw. Je zult het niet echt kunnen zien, maar Ingmar zit dus achter het raampje direct links naast het bordes. Dat je het weet.....
