De blog stopt er mee

Na zes en half jaar bloggen is de tijd gekomen om er een eind aan te breien. De laatste maanden was het zoeken naar tijd om weer eens een update te geven van alle belevenissen van Ingmar. Het valt ook niet mee, drie blogs tegelijkertijd bij houden. Blogs van drie verschillende levens die hier en daar wat overlap hebben, maar ook elk hun eigen nuances hebben. Het grappige is dat ik had verwacht juist meer tijd te krijgen nu de kinderen ouder zijn en zichzelf steeds beter kunnen redden en bezighouden. Maar blijkbaar vult de tijd zich bijna als vanzelf met andere dingen. En toch is het met enige pijn in mijn hart om de blog zomaar z'n nek om te draaien. Niet voor niks zal ik de blog exporteren naar m'n eigen computer om mijn zieleroerselen over het leven van Ingmar te bewaren voor het geval ik op een later moment toch nog eens de behoefte krijg om wat ouwe koeien voor en over hem uit de sloot te halen. 

Voor alle lezers die af en toe of vaker op deze blog rondwaarden: dank voor de interesse!

Schaatsen, van alle markten thuis

De eerste dagen dat er ijs ligt schaatst Ingmar alleen maar op z'n noren. Daar heeft hij immers op leren schaatsen tijdens de schaatsles. Maar als hij ontdekt dat we ook nog hockeyschaatsen hebben liggen, stapt hij net zo gemakkelijk over. Paar houten hockeysticks en een zachte bal er bij en het is ijshockeyen geblazen. Zelfs zonder hockeystick weet hij er wat leuks van te maken: neem een stuk riet en een blokje ijs en ook daarmee kun je ijshockeyen. Het schaatsen zelf gaat overigens als een speer. Tijdens een wedstrijdje moet ik moeite doen om hem voor te blijven. Dat lukt nog maar net, omdat ik op een lang stuk wat meer vaart kan maken. Maar de snelheid van U-bochten maken, dat doe ik hem niet na.