Nijdnek

Dat Ingmar geen baby meer was, dat hadden we met 11 maanden al bedacht. Maar dat ie zo snel in de peuterpuberteit zou komen, dat was even schrikken.Zou je ook niet zeggen als je z´n stralende koppie ziet. Sinds een week of twee heeft Ingmar woedeaanvallen, waarmee hij duidelijk wil maken dat ie het ergens absoluut niet mee eens is. Het klinkt alsof er een alarm af gaat. Vervolgens gooit ie z´n armen omhoog als we hem willen optillen, waardoor ie niet meer goed vast te houden is. En maar trappelen met de benen. En maar blijven huilen. Gelukkig is het ook nog wel: Jantje huilt, Jantje lacht, want als Ernie in zicht komt, is ie weer onze stralende ´sunshine´. Tot nu toe moeten we nog erg hard lachen om zijn driftbuien, maar dat mogen we natuurlijk eigenlijk niet doen.

En hij loopt nu echt. Ineens heeft ie ontdekt hoe leuk het is en wil ie niet anders meer. Als een echte pinguin waggelt ie door het huis, de armpjes gebogen naar achteren. Vallen doet ie nauwelijks en als ie valt, dan is het heel beheerst. Klimmen en klauteren is z´n tweede hobby: op de glijbaan, op de tafel, uit de kinderstoel, op de trap. Continue moeten we ´m in de gaten houden. De oplossing is: vastzetten in de kinderstoel in het tuigje en er wat plastic dieren (gekregen van Sinterklaas) voorzetten. Ook de ezel uit de Playmobil kerststal met blauwe ridder (ja, die doet het ook leuk in de kerststal) er boven op is één van z´n grote favorieten.

Sinterklaas en Kerst gaan waarschijnlijk nog een beetje aan hem voorbij. Alhoewel hij wel zwarte piet en Sinterklaas feilloos wist aan te wijzen op de plaatjes. Met wat oefenen lukt dat met de Kerstman vast ook wel. En ook de pepernoten gingen er zonder moeite in. Voor hem tenminste, wij zijn continue bezig geweest hem schoon te poetsen, want zonder kiezen is het vooral veel bruin kwijl wat naar buiten komt: zie foto.