Nee, nee, nee

Ik ben twee en ik zeg nee. Op Ingmar bijzonder goed van toepassing op dit moment. Alleen zegt ie geen ´nee´, maar doet ie gewoon ´nee´. Ingmar, wil je hier komen, dan doen we je schoenen aan.... Maar geen Ingmar die ´nee´ zegt. Er wordt gewoon niet geluisterd en meestal rent ie acuut de andere kant uit als er iets moet gebeuren als aankleden, schoenen aandoen, tanden poetsen, schone luier. Kortom, een echte peuter die dondersgoed weet wat ie wil. En wat ie niet wil: slapen. Een enkele keer gaat het zonder problemen, meestal wil ie eerst nog een boekje lezen, nog een boekje lezen, wat drinken, dan nog wat drinken. Soms zingen we nog een liedje voor z´n poppie. Maar meestal is het krijsen op het moment dat ik het woord ´slapen´ noem. Gelukkig is het verzet vaak van korte duur. Binnen vijf minuten is ie dan stil. Maar soms is ie niet meer te stoppen en huilt ie zichzelf compleet overstuur, terwijl ie niet meer weet waarom ie nu zo overstuur was.

Favoriete liedje op ´t moment: Jo met de banjo en Mien met de bandolien, Kaatje met haar mondharmonicaatje. Ingmar kan zo bij de carnavalsvereniging. Met een brede grijns wordt er heen en weer ge-polonaise-d in z´n eentje of samen met Merijn.

Graag loopt ie rond met de fluit en de veger die Ingmar van Lars, Adinda, Carmen en Arthur voor z´n verjaardag kreeg. Ook het plastic theepotje van het theeservies moet overal mee naar toe, want ja, je zou toch ergens moeten gieteren. Ondertussen is ook Ingmar gewend aan het veelvuldig fotograferen van z´n moeder en wordt, net als door Merijn, zoals te zien op de foto op heel natuurlijke wijze ´haha´ geroepen.