Wennen

Ingmar moet nog echt wennen aan de nieuwe creche. Een paar keer al hebben we hem krijsend moeten achterlaten. Niet echt een leuk gevoel. Wat ook niet meehelpt is dat ie vanochtend ineens weer ontvangst op een andere groep had. Weer een nieuw gezicht. Gelukkig weten we ook dat het maar eventjes is en dat ie na 10 minuten weer lekker aan het spelen is. Mirjam, z´n vaste juffie, vindt ie wel leuk en hij begint ook al wat namen van andere kindjes te kennen.

En dan het slapen: omdat ie gisteren en eergisteren tussen de middag niet geslapen had en vanochtend weer vroeg wakker was, vertelde ik ´m dat ie vanmiddag dan even op de creche moet gaan slapen. Hij heeft zich blijkbaar in z´n hoofd geprent dat slapen bij de creche echt helemaal niks is. Helemaal boos en verdrietig roept ie een paar keer: ´ik ben niet moe, ik ga niet slapen op de creche!´.

Peuterschool

Nu Merijn naar de basisschool gaat, wil Ingmar ook graag naar school natuurlijk. Dus hebben we de creche maar omgedoopt tot peuterschool. Daar gaan we a.s. dinsdag voor het eerst kijken. Een snelle blik naar binnen liet zien dat er vrij veel kinderen tussen de 1,5 en 2,5 jaar zitten en dat Ingmar waarschijnlijk één van de oudste kinderen is. We zullen zien hoe hij het daar gaat hebben. We vermoeden dat het wel goed gaat, Ingmar is vrij open in de communicatie met andere kinderen, dus dat loopt wel los.

Hij begint inmiddels een (eigen)wijs mannetje te worden. Veel eigenwijze opmerkingen en veel echt peutergedrag: op de grond liggen als hij z´n zin niet krijgt, z´n broer klieren door bovenop ´m te zitten en bijzonder slecht luisteren (niet!).

Uit de serie ´briljante opmerkingen´:
Merijn zegt dat ie een boterham wil. Ik vraag wat ie er op wil. ´Pindakaas´. Opmerking van Ingmar: ´Dat dacht ik al´.

En al hele volzinnen die hij praat: ´Als Merijn mij slaat, dan vind ik dat ook niet leuk´ (als reactie op een opmerking van ons dat het niet leuk is om iemand (Merijn) te slaan, want slaan doet pijn).

Z´n favoriete (kerst)liedje, overigens niet gekoppeld aan de week rond kerst, maar we hebben ´m de hele vakantie voorbij horen komen: oh denneboom, oh denneboom. Maar dan zonder de vervolgtekst, waardoor hij 10x oh denneboom zingt, steeds een toontje (of half toontje) hoger.

Vakantie Nieuw Zeeland

Onze blote voetenfetisjt blijkt ook nog eens dol op stokken te zijn. Bang voor water, dus in de zee hebben we ´m niet gezien - dit in tegenstelling tot z´n grote broer die elk strandbezoek wel weer tot z´n middel in ´t water stond - maar zonder stokken was Ingmar niet gelukkig. Fijn voor hem bleek dat elk strand vol lag met hout, allemaal afgevallen takken die via rivieren de zee instromen en vervolgens weer ´t strand opspoelen. Zie op de foto de kleine meneer met z´n grote stokkenverzameling. Banjo´s, trombones, alle varianten muziekinstrumenten zijn voorbijgekomen want met een beetje fantasie is er een heleboel te zien in die stokken natuurlijk. En dus het liefst op blote voeten. Alleen als het strikt noodzakelijk was had Ingmar schoenen aan of slippers, maar het liefst liep hij op blote voeten. Dat was wel weer even wennen toen we terugwaren in Nederland. Da´s namelijk best koud zonder schoenen en sokken.

Hierbij foto van onze laatste dag op het strand. Met Age en Evelijn en wat lekkers te drinken uit hun picknicktas hebben we nog even wat tijd doorgebracht op één van de heerlijke strandjes in de buurt van Wellington. Stokken, zand, water en.... een hoge klimrots en de jongetjes waren helemaal tevreden. Tot onze grote verbazing was het deze keer niet alleen Merijn die weer eens bovenop die hoge rots moest klimmen maar zat ook Ingmar in een mum van tijd er boven op. Dat had ie niet verteld, dat ie zo goed kon klimmen. Alleen.... hoe kom je er nu weer af? Heel lief kijken naar papa, dan een beetje gaan piepen en... hoplakee, in no time word je weer naar beneden getild. Goed geregeld!