Afgelopen weekend kwamen Lars, Adinda, Arthur en Carmen logeren. Arthur had al aangegeven dat hij wel bij Merijn op de kamer wilde slapen, Merijn wilde graag dat Arthur bij hem kwam slapen. Maar.... Ingmar wilde ook graag zijn grote neef op de kamer. Dat ging dus niet lukken. Dan maar gezellig samen buiten spelen. En ook met Carmen, want dat is natuurlijk net zo leuk.
Uiteindelijk bleek het ook geen probleem dat Carmen bij hem op de kamer sliep. In nog geen tien minuten waren ze allebei in slaap. En Ingmar deed geen oog open toen Carmen even aan het huilen was omdat ze zo´n koorts had en dorst had.
Ingmar is inmiddels ook bij de kapper geweest en dat ging, net als alle andere keren, helemaal prima. Geen gehuil, geen gekrijs. Gewoon netjes zitten en stralend kijken naar z´n korte koppie.
Sinds kort heeft ie ook sneeuwlaarzen, in verband met de aanstaande wintervakantie. En stoer dat ie ze vindt. Ook al is het 10 graden boven nul, de sneeuwlaarzen moeten aan. Lekker klossen met die klompen.
Gelukkig heb ik de sneeuwlaarzen in maat 25 gekocht. Want toen we van de week met een uitgeprinte voetmeter Ingmar´s voeten gingen meten bleek hij dus allang maat 25 te hebben. Oei, het was hoog tijd voor nieuwe schoenen. Daar waren we gelukkig op voorbereid. We hadden nog een paar oude - en niet eens afgetrapte - schoenen van Merijn staan en alvast een paar nieuwe schoenen van het merk waar alle smalle voetjes - dus ook die van Ingmar - in passen.
En nog een nieuwe overwinning: Ingmar eet aardappels. Maandenlang bliefde hij geen gewone aardappels. Ook gebakken aardappels of stampot vond ie niks. Toch bleven we het elke week maar weer een keer proberen. En toen ineens, in ruil voor een stukje groninger worst en een paar zilveruitjes (daar is ie dol op), ging er ineens een hap boerenkoolstampot in. En een paar dagen later, met een toetje als beloning, een paar gebakken aardappeltjes. Joehoe, nu op naar de zuurkoolstampot. Merijn gaf een paar weken geleden aan dat hij dat wel wilde proberen en hij bleek het te lusten. Nu Ingmar nog.....
Ingmar lijkt steeds meer te beseffen wat hij voelt en hoe hij zich voelt. ´Ik ben verdrietig, omdat ik niet naar de peuterschool wil´ is van de laatste twee weken. Als ie ´s ochtends doorheeft dat het een crechedag is, wordt ie heel verdrietig en moet ie steeds bijna huilen. Als we eenmaal op de creche zijn is het echt huilen. Maar gelukkig is het ook binnen 10 minuten nadat we weg zijn weer over, dus echte zorgen maken we ons er niet over.
Z´n andere gevoelens projecteert ie vooral op mij, wat ik helemaal niet erg vind: ´ik vind je lief´, ´ik hou van jou´. Dit is natuurlijk een vorm van indoctrinatie vanuit ons/mij als ouders. Als je maar vaak genoeg tegen je kind zegt dat je hem lief vindt en van hem houdt, zal ie dat op een gegeven moment ook terug gaan zeggen. Het leuke is dat het in eerste instantie alleen wordt teruggezegd als je het tegen hem zegt, maar op een gegeven moment komt dat ene heerlijke moment waarop het jochie uit zichzelf naar je toekomt, twee armpjes om je heen slaat en helemaal zelfstandig zegt: ´ik hou van jou´. Wat wil je nog meer als moeder.....
Op de foto een blije Ingmar: z´n kleine vriendje Wessel kwam logeren en dat was natuurlijk groot feest. Er is heel wat afgeknuffeld.
Ingmar begint langzaam te wennen aan de nieuwe omgeving. Het wegbrengen bij het kinderdagverblijf gaat steeds beter. Sinds ze daar nieuwe plastic boerderijdieren hebben gekocht, kan ik zo weglopen. Hij is flink aan het knutselen daar, een geverfde macaroni-ketting, een boompje van tak met watten, tekeningen. Er zit geloof ik meer creativiteit in dan bij z´n broer.
En..... Ingmar slaapt sinds een paar nachten in z´n grote bed. Het stond al een kleine drie weken op z´n kamer, samen met z´n ledikantje. Maar de eerste twee weken weigerde meneer om überhaupt op het bed te gaan zitten. Toen Niels van de week voorstelde om al z´n knuffels (en dat is er dus niet één maar wel een stuk of tien) ook in z´n nieuwe bed te laten slapen, toen was ie om. Enige wat ie nu nog moet leren is dat ie ook zelf z´n bed uit kan klimmen en niet meer heel hard papa of mama hoeft te roepen als hij uit bed wil ´s ochtends.
Afgelopen weekend kwamen Lars, Adinda, Arthur en Carmen logeren. Arthur had al aangegeven dat hij wel bij Merijn op de kamer wilde slapen, Merijn wilde graag dat Arthur bij hem kwam slapen. Maar.... Ingmar wilde ook graag zijn grote neef op de kamer. Dat ging dus niet lukken. Dan maar gezellig samen buiten spelen. En ook met Carmen, want dat is natuurlijk net zo leuk.
Gelukkig heb ik de sneeuwlaarzen in maat 25 gekocht. Want toen we van de week met een uitgeprinte voetmeter Ingmar´s voeten gingen meten bleek hij dus allang maat 25 te hebben. Oei, het was hoog tijd voor nieuwe schoenen. Daar waren we gelukkig op voorbereid. We hadden nog een paar oude - en niet eens afgetrapte - schoenen van Merijn staan en alvast een paar nieuwe schoenen van het merk waar alle smalle voetjes - dus ook die van Ingmar - in passen.
