Verdrietig en lief

Ingmar lijkt steeds meer te beseffen wat hij voelt en hoe hij zich voelt. ´Ik ben verdrietig, omdat ik niet naar de peuterschool wil´ is van de laatste twee weken. Als ie ´s ochtends doorheeft dat het een crechedag is, wordt ie heel verdrietig en moet ie steeds bijna huilen. Als we eenmaal op de creche zijn is het echt huilen. Maar gelukkig is het ook binnen 10 minuten nadat we weg zijn weer over, dus echte zorgen maken we ons er niet over.

Z´n andere gevoelens projecteert ie vooral op mij, wat ik helemaal niet erg vind: ´ik vind je lief´, ´ik hou van jou´. Dit is natuurlijk een vorm van indoctrinatie vanuit ons/mij als ouders. Als je maar vaak genoeg tegen je kind zegt dat je hem lief vindt en van hem houdt, zal ie dat op een gegeven moment ook terug gaan zeggen. Het leuke is dat het in eerste instantie alleen wordt teruggezegd als je het tegen hem zegt, maar op een gegeven moment komt dat ene heerlijke moment waarop het jochie uit zichzelf naar je toekomt, twee armpjes om je heen slaat en helemaal zelfstandig zegt: ´ik hou van jou´. Wat wil je nog meer als moeder.....

Op de foto een blije Ingmar: z´n kleine vriendje Wessel kwam logeren en dat was natuurlijk groot feest. Er is heel wat afgeknuffeld.