Ingmar is een echte kroelkont. Bij het afscheid nemen bij de créche krijg ik altijd een heleboel kussen en knuffels voordat ik weg kan. Soms moet ie dan een klein beetje huilen, de laatste weken gaat het (gelukkig) vaak ook zonder tranen. Wel wordt er altijd driftig gezwaaid bij het weggaan.
De bewaarkus en de bewaarknuffel zijn geïntroduceerd om het kinderleed nog wat meer te verzachten. Die kussen en knuffels kun je namelijk bewaren en dus nog even aan terugdenken als je iemand heel erg mist. Ingmar krijgt dus vaak bewaarkussen en - knuffels van ons. Gelukkig is dat wederzijds: ook ik krijg regelmatig bewaarkussen en - knuffels van hem, die ik dus met liefde bewaar tot later.
Andere grote troost zijn toch wel zijn roze Purken. Meestal gaat de hele familie Purk (vader, moeder en kindje) mee naar de créche of naar opa en oma. ´s Avonds vinden we hem ook regelmatig in bed met in zijn armen de vader Purk, dat is de grootste van de drie.
Waar Merijn nooit zo knuffelig is geweest, vond Ingmar dat vanaf het begin af aan al heel prettig. Nu komt ie ook vaak nog even bij je zitten om te kroelen. Dan gaan z´n oogjes dicht en zit ie uitgebreid te genieten.
M´lein en Huub verwachten in maart een tweede kindje. Als we aan Ingmar vragen of het een jongetje of een meisje moet worden, is hij heel duidelijk: een jongetje. En hoe moet het jongetje dan gaan heten? ´Barbabello´. Nadat we daar heel hard om gelachen hebben begreep hij al snel dat dat erg grappig was, dus nu roept ie het elke keer.
´Merijn, wat wil jij later worden?´ ´Ik wil brandweerman worden´ zegt Merijn. ´En Ingmar, wat wil jij later worden dan?´ Ingmar antwoordt: ´ik word later koe!´. ´En ga je dan ook melk geven?´ Daarop is het antwoord ´ja´. We zullen het zien. Vooralsnog denken we voor Ingmar meer aan een carrière als schaatser. Met z´n 3,5 jaar heeft ie gisteren voor het eerst van zijn leven op de schaatsen (ijzertjes) gestaan en dat ging geweldig goed. Heel voorzichtig vooruit krabbelend zette hij z´n eerste schreden op het ijs. Vallen heeft ie nauwelijks gedaan en als ie viel kon ie ook net zo makkelijk weer uit zichzelf op staan. Helemaal glunderend van trots ging hij thuis aan papa vertellen dat hij had geschaatst!
Hierbij dan een eerste filmpje. Moet je er wel even scheef voor gaan zitten, want het is me nog niet gelukt om ´m rechtop te krijgen.
Ingmar is een echte kroelkont. Bij het afscheid nemen bij de créche krijg ik altijd een heleboel kussen en knuffels voordat ik weg kan. Soms moet ie dan een klein beetje huilen, de laatste weken gaat het (gelukkig) vaak ook zonder tranen. Wel wordt er altijd driftig gezwaaid bij het weggaan.
