Wat auto´s al niet kunnen doen...

Tijdens één van de zwemlessen van Merijn koop ik voor Ingmar een nieuwe pyama, een Cars pyama wel te verstaan. Eigenlijk heb ik een vreselijke hekel aan schreeuwerige opdrukken, maar ja, Ingmar wordt er wel heel blij van.

Als hij van de week voor het eerst zijn nieuwe pyama aanheeft komt ie bij me staan en zegt: ´Dank je wel, lieve mama, dat je deze mooie Cars pyama voor mij hebt gekocht. Ik ben er heel blij mee.´

Het was dat ik al zat, anders was ik zeker van mijn stoel gevallen. Hoeveel pogingen deden we al niet om onze kinderen netjes ´alsjeblieft´ en ´dankjewel´ te leren zeggen en dan deze reactie!! In één woord: fantastisch. Ik ben er ook heel blij mee!

Botsen met Flip

Ingmar´s grootste vriend bij de crèche is Flip. Flip is een half jaar jonger dan Ingmar, maar in lengte schelen ze niks (Flip is relatief groot zeg maar). Dit is overigens dezelfde Flip, waarvan Ingmar een jaar geleden zei dat er in zijn klas ook een Flip zat, toen Merijn vertelde dat Flip bij hem in de klas zat. Beide Flips had ik toen nog niet zo scherp op ´t netvlies. Ingmar´s Flip niet, omdat die toen nog geen twee jaar was en nog weinig met Ingmar deed en Merijn´s Flip niet, omdat ik nog niet wist van het bestaan van Flip de Beer. Maar dat terzijde.

Ingmar´s Flip is nu dus grote vriend geworden. De andere leeftijdsgenootjes op de crèche zijn namelijk allemaal meisjes. Nu het testosterongehalte bij Ingmar wat aan het toenemen is, merken we een grotere behoefte aan jongensuitdagingen en dus ook jongensvriendjes. Ingmar en Flip moeten tegenwoordig ook regelmatig even op de bank zitten omdat ze - naar mening van de juffies - wat te wild spelen. Zo waren ze van de week zo hard tegen elkaar aan het botsen, dat Ingmar z´n neus had gestoten en een blauwe plek op z´n wang had. Dat is toch net even anders spelen dan de drie meisjes van dezelfde leeftijd. Die zitten allemaal keurig aan tafel te kleuren, te knutselen en te puzzelen.

Ernst, Bobbie en de rest

En daar zit je dan ineens in een sporthal in Geldermalsen, omdat daar de dichtstbijzijnde voorstelling van Ernst, Bobbie en de rest plaatsvindt. Vooraan staan bankjes voor de kinderen, maar daar willen Merijn en Ingmar niet zitten. Dus gaan we op de eerste rij van de tribune zitten. De jongens kunnen op het muurtje zitten, met fantastisch uitzicht op het podium.

Wat een leuke show! Ook voor de papa´s en mama´s, vanwege dubbel interpreteerbare grapjes. Flitsend, leuke meezingliedjes en twee jongetjes die enthousiast met de handen boven het hoofd aan het meezwaaien zijn. Ingmar wordt bijna te overmoedig. Heel hard roept hij: ´Ernst en Bobbie, ik moet jullie wat vertellen´. Maar helaas, Ernst en Bobbie horen het niet.

Als de voorstelling afgelopen is, gaan Ernst en Bobbie vanaf het podium nog wat handen schudden. Voor we het weten zijn Merijn en Ingmar ook naar voren gerend. Want dat willen ze wel: Ernst en Bobbie een hand geven. Helaas zijn ze net te laat. Maar dat mag de pret niet drukken, want het was een geweldig leuke voorstelling

Tandjes tellen

Met z´n drieën gaan we voor een controlebeurt naar de tandarts. Ingmar is voor de eerste keer mee. Als ik Merijn vraag wie er eerst moet, zegt hij dat ik maar moet gaan. Dus ik neem plaats in de stoel. Dan vraagt Ingmar of hij bij mij op schoot mag zitten/liggen en dat mag natuurlijk. En zo gebeurt het, bijna ongemerkt, dat Ingmar gewoon als eerste aan de beurt is. Zonder problemen doet hij z´n mond open en krijgt de tandarts de gelegenheid om al z´n tanden te tellen. Wat een verschil met 1,5 jaar geleden, toen Merijn voor het eerst mee was. Heel bedeesd zat hij op de stoel achter de behandelstoel te zitten en te kijken.

Waar Ingmar meer problemen mee had, was het feit dat de tandarts ook in mijn mond ging kijken. Halverwege mijn controle begon hij namelijk uit het niets hartverscheurend te huilen. Op de vraag wat er aan de hand is, zegt hij tegen de tandarts: je moet niet mijn mama pijn doen! Toen hij eenmaal doorhad dat het geen pijn deed, was het verdriet gelukkig snel weer over.