Scharen

' Mam, je hoeft niet meer mee naar binnen', zegt Ingmar, als we maandagochtend bij zijn klas komen. ' Ga maar naar Merijn'. Ik weet niet wat me overkomt. Wat wordt ie ineens snel groot. Toch vertrouw ik het niet helemaal - een onderbuikgevoel-, want Ingmar staat nog steeds met z'n tas in z'n hand en loopt wat te dralen. 

Als ik vervolgens z'n tas openmaak vind ik in het voorvak drie scharen. Schuldbewust kijkt ie weg. Hij had vorige week al een paar keer gevraagd of hij een schaar mee mocht naar school, want een van z´n tafelgenootjes had dat ook. Ik had ´nee´ gezegd en dacht dat het daarmee klaar was. Niet dus.

Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd dat hij maar aan de juf moest vragen of hij zelf een schaar mee naar school mocht nemen en als dat mocht, dat het van mij ook mag. Helaas voor hem, de juf vond het ook geen goed idee.