Optrekken

Het echte optrekken is begonnen. In de box heeft Ingmar ineens door dat je vanuit de zitstand jezelf prima op de knieën kan krijgen. Vanuit de ligstand had ie ook al wat pogingen gedaan, maar daarbij stuitte hij vaak met z´n hoofd op de rand van de box: huilen dus.

Ingmar is deze week iets minder in z´n hum. Bij Ballorig, waar we met Rinske, mijn collega en haar twee kinderen Jikke en Taeke, naar toegaan, begint ie op een gegeven moment zelfs te huilen. Het is allemaal een beetje veel blijkbaar. Gelukkig vindt ie het schommelen met Jikke, Taeke en Merijn wel leuk. Na een goeie middagslaap is alle ellende wel weer voorbij en ´s avonds eet ie voor het eerst met de pot mee: lasagne. Dat blijkt nog net iets te vooruitstrevend voor hem te zijn, de volgende dag heeft ie twee enorme vieze dunne poepluiers. Ik sta er bijna bij over te geven en dat is tot nu toe nog niet zo vaak gebeurd.

Ondertussen heeft ie bijna zes tanden. De eerste twee onder zijn al vanaf zes maanden door. Rond negen maanden kwam er twee aan de linkerkant boven en nu staan de twee aan de rechterkant boven op het punt om door te komen.

Op de kop

Ingmar is heel hard aan het oefenen met bewegen. Eerst duwt ie zichzelf vanuit de ligstand op handen en knieën, vervolgens gaat z´n kontje omhoog en staat ie op de tenen (met nog steeds de handen op de grond) en laat ie het hoofd naar beneden zakken om zo tussen z´n armen en benen door naar achteren te kijken. Het is een komisch gezicht en we vragen ons steeds af wanneer hij z´n eerste koprol zal gaan maken.

Steeds vaker ook vinden hem in alle mogelijke posities in bed. Op z´n buik, op z´n zij, met z´n benen door de spijlen, met z´n hoofd naar het voeteneind. Het wordt tijd dat we z´n laken en deken uit bed gaan halen, want die hebben op dit moment geen enkele functie.

Ondertussen is hij van baby een echte dreumes geworden. We hebben z´n haren een beetje geknipt, want die prikten steeds in z´n ogen en oren. Met een wat korter koppie lijkt ie ineens maanden ouder.

Grote bezigheid is lawaai maken: grommen als een leeuw, de spinazie-sputter met veel spuug (en soms spinazie als ie dat krijgt) en de welbekende ´dada´. Nog even en er komen echte woordjes (of dingen die daar op lijken). Boekjes lezen vindt ie reuze interessant, niet om in te kijken, wel om op te bijten en continu de bladzijden omslaan.

Al bijna een jaar, maar toch nog niet

Ingmar wordt ineens zo snel groot. Net negen maanden en hij zou het liefst naar een eetschema voor een kind van één jaar gaan. Niks geen flessen meer, liefst gewoon boterhammen, fruit, yoghurt, groenteprak met aardappels en vlees. Pap gaat er af en toe in, maar zelfs dat is soms teveel gedoe.

Ineens gaat het zitten ook weer een stuk beter. Vandaag had ie ineens een kwartier lang zelf gezeten. En maar kletsen, kletsen, kletsen. Vanochtend om kwart voor zes al weer. Maar na drie kwartier was ie toch een beetje moe geworden en vonden we ´m voor het eerst liggend op z´n buik, keurig met z´n koppie opzij, al slapend in z´n bed. Dat gaat gelukkig goed.















Maandag moeten we weer naar het consultatiebureau. We zijn erg benieuwd wat de groeischalen nu weer aangeven, want deze jongen eet als een bootwerker. Op sommige avonden eet hij meer dan Merijn.

Vandaag zagen we overigens ook de eerste tijgerbeweging. Eigenlijk is het meer een zeehondenbeweging: opdrukken met de armen, dan laten vallen en naar voren schuiven. Die tijger zie ik nog niet zo, alleen een schattig ventje dat heel hard z´n best doet om bij een speeltje van Merijn in de buurt te komen.