Optrekken

Het echte optrekken is begonnen. In de box heeft Ingmar ineens door dat je vanuit de zitstand jezelf prima op de knieën kan krijgen. Vanuit de ligstand had ie ook al wat pogingen gedaan, maar daarbij stuitte hij vaak met z´n hoofd op de rand van de box: huilen dus.

Ingmar is deze week iets minder in z´n hum. Bij Ballorig, waar we met Rinske, mijn collega en haar twee kinderen Jikke en Taeke, naar toegaan, begint ie op een gegeven moment zelfs te huilen. Het is allemaal een beetje veel blijkbaar. Gelukkig vindt ie het schommelen met Jikke, Taeke en Merijn wel leuk. Na een goeie middagslaap is alle ellende wel weer voorbij en ´s avonds eet ie voor het eerst met de pot mee: lasagne. Dat blijkt nog net iets te vooruitstrevend voor hem te zijn, de volgende dag heeft ie twee enorme vieze dunne poepluiers. Ik sta er bijna bij over te geven en dat is tot nu toe nog niet zo vaak gebeurd.

Ondertussen heeft ie bijna zes tanden. De eerste twee onder zijn al vanaf zes maanden door. Rond negen maanden kwam er twee aan de linkerkant boven en nu staan de twee aan de rechterkant boven op het punt om door te komen.