Het begon allemaal met een roze varken van Robin, ons oude buurmeisje. Toen we daar een keer waren, bleek Ingmar hem enorm leuk te vinden. Robin vond dat prima en zei dat Ingmar ´m wel mocht lenen. Wekenlang sjouwde Ingmar rond met zijn roze varken (zie ook het roze ding onder z´n arm op de foto). Totdat we een keer in een speelgoedwinkel waren waar ze Sesamstraat knuffels verkopen. En ja, daar stond ook het roze varkentje Purk tussen. Inmiddels was Robin tot de conclusie gekomen dat aan de bruikleen van het roze varken maar een einde moest komen en besloot zij dat Ingmar hem wel mocht hebben. En zo had Ingmar twee Purken.
Een paar weken geleden kwam Ingmar ineens thuis met een heel klein roze varkentje van de creche. Omdat we de knuffel niet kenden namen we hem de dag er na maar weer mee om terug te geven. Maar dat bleek niet de bedoeling, dit varkentje was namelijk van Ingmar, zeiden ze. De creche had een grote zak met knuffels gekregen van een meneer in de buurt. Daar hadden ze een paar grote uitgehaald, de kleintjes wilden ze in de vuilnisbak doen. Maar daar had Ingmar een stokje voor gestoken. Dat kleine roze varkentje kon toch niet in de vuilnisbak belanden. Dan zou hij er wel voor zorgen. En zo heeft Ingmar inmiddels drie Purken. Zou de familie nog verder uitbreiden? We zullen ´t zien.
Nog een half jaar en Ingmar gaat ook naar school. Langzamerhand beginnen we ook wel het gevoel te krijgen dat ie daar wel aan toe is. Met een oudere broer om zich aan op te trekken en veel eigenwijzigheid weet ie precies wat ie wil en vooral wat ie niet wil. Kleren uitzoeken is af en toe een drama: ´Nee, die broek wil ik niet, ik wil die andere´. ´Dat shirt is stom, ik wil korte mouwen´. En gisteren in de auto roept ie tegen Merijn die iets tegen mij aan het zeggen is: ´Merijn, wil jij nou eens eventjes je mond houden, ik ben iets aan mama aan het vertellen´. Dat was dan de nette versie. De minder nette versie kreeg ik vorige week naar m´n hoofd geslingerd: ´Kop dicht!´.
Wat we er nog niet uitkrijgen is het kauwen op van alles en nog wat. Te beginnen met z´n nagels, daar is ie een half jaar geleden mee begonnen. We hebben al van dat vieze spul op z´n nagels gesmeerd waardoor ie er wellicht mee zou stoppen. Maar niks ervan, hij sabbelt en kauwt gewoon door het vieze spul heen. Verder stopt ie allerlei soorten kleine speelgoedjes in z´n mond om er lekker op te bijten met z´n tanden. Hij heeft vaak niet eens door dat ie op iets aan het bijten is. Zo heeft ie twee weken geleden zelfs het snoer van de dvd-speler bijna doorgebeten. Volledig verdiept in een filmpje stond ie met de draad in z´n mond en beet hij door het plastic heen richting de ijzeren draadjes binnenin. Levensgevaarlijk. En wij hadden natuurlijk nooit bedacht dat ie zo´n snoer zomaar in z´n mond zou stoppen. Die hebben we inmiddels wat verder achter de kast verstopt.
Stokken zijn Ingmar z´n lust en z´n leven. We hoeven maar ergens in de buurt van een bos te zijn of hij heeft er al weer één - of twee of drie - te pakken. Tijdens het weekendje weg met opa en oma Houten in Vaals kon hij zich weer helemaal uitleven, niet zo´n heel klein stokje (ook wel ´vissenvang´ genoemd) maar een echte dikke deze keer. Lekkere dikke sneeuwlaarzen en een stoere broek er bij aan en zie eens wat een stoer ventje Ingmar is geworden.
Voor Ingmar was het hele sinterklaasgebeuren dit jaar nog een beetje spannend. Tijdens de intocht heeft hij sint en piet nog wel even de hand geschud, maar vooral het vooruitzicht van pepernoten maakte hem heldhaftig. Want iets waar hij zo dol op is, daar wil ie z´n angst wel even voor twee minuten voor aan de kant zetten.
Wel is zijn liedjesrepertoire de afgelopen weken tot indrukwekkende hoogte gestegen. Waar hij 15 november alleen nog maar ´Sinterklaas kapoentje´ en ´Zie ginds komt de stoomboot´ kende, zingt hij nu zelfs zonder moeite de twee coupletten van ´Zwarte piet ging uit fietsen´.
Ook Ingmar is goed verwend door Sinterklaas: een Playmobil dierenoperatieruimte, een brommerhandvat voor op z´n fiets (ook leuk voor opa´s), kralen om een ketting te rijgen, samen met Merijn de werkbank en boormachine (alhoewel Ingmar zich de boormachine in twee tellen had toegeëigend) en een soort Winnie de Pooh memoryspel. Bij opa en oma had Sinterklaas ook al een Cars spel achtergelaten met Bliksem de Kwien, zoals Ingmar Lightning Mc Queen noemt. Zo hoorden we ´m vandaag overigens ook praten over Donald en Dukkus. Wij dachten dat hij het over Donald Duck had. Bleek het over Donald en Douglas te gaan, de tweelingtreinvriendjes van Thomas de Trein. Toch nog maar een beetje sleutelen aan z´n Engelse uitspraak :-)
Voor Ingmar was het al weer de tweede keer (of was het zelfs al de 3e keer?) dat hij Sint Maarten liep. 11 november was het weer zover. Vanuit de bewonersvereniging was er e.e.a. georganiseerd en zo liepen we met opa en oma er bij tegen zes uur naar de verzamelplek waar vandaan een lampionoptocht zou starten. Met een stuk of veertig kinderen uit de buurt en minstens zoveel ouders werd een rondje om kasteel Schonauwen gelopen. Daarna was er drinken en een snoepje voor de kinderen en glühwein voor de ouders. Inmiddels blijken zowel wij als de kinderen al behoorlijk wat mensen te kennen: ouders en kinderen uit de straat, van school en van de creche en BSO.
En toen begon het echte feest pas: langs de deuren om liedjes te zingen en snoepjes te krijgen. Ingmar was erg moe en ging in eerste instantie mee terug naar huis met opa en oma om snoepjes uit te delen aan andere kinderen maar toen wij voor de deuren stonden om te zingen wilde hij ook wel weer mee nog een paar andere huizen langs. Zingen is er nog niet bij. Daar wordt ie heel verlegen van, net als met ´lang zal hij leven´ als er iemand jarig is. Wie weet boeken we nog wat vooruitgang met de sinterklaasliedjes. Die begint ie uit zichzelf al een beetje te zingen.
Voor mij kwamen er tijdens het lopen vooral herinneringen aan vroeger boven. Daar waar ik vandaan kom (ja ja, uit het noorden) was Sint Maarten vieren heel gebruikelijk. Hier is dat niet echt het geval. Als je mee wilt doen, hang je het briefje van de bewonersvereniging met plaatje van Sint Maarten op de deur en doe je een lampje aan. Zo weten kinderen bij wie ze wel en bij wie ze niet hoeven aan te bellen. Vroeger deed iedereen in de straat mee, behalve één. Daar zongen we elk jaar heel hard: ´hier woont juffrouw kikkerbil, die ons niks meer geven wil....´ En dan hebben ze ´t over de jeugd van tegenwoordig....
Ingmar is nog een beetje te jong om te beseffen dat je met Sint Maarten de snoepjes eerst in een tas stopt om ze pas later op te snoepen. Uitstel van behoefte is er nog niet bij. Alleen de snoepjes met papiertjes wilde hij nog wel afgeven, maar losse spekkies en andere snoepjes verdwenen gelijk in z´n mond.
Nog geen twee maanden nadat we begonnen met de eerste zindelijkheidstraining voor Ingmar is hij al zover dat ie zelfs ´s nachts al droog is. Al in de eerste weken hadden we al het idee dat ie ´s ochtends erg vaak een droge luier had. Dus de proef op de som genomen: ´s nachts geen luier meer aan en voilá: een volledig droge Ingmar. Het is dan niet eens zo dat ie ´s ochtends heel snel naar de wc moet als hij wakker wordt. Hij wacht gerust een half uur tot een uur totdat ie dan eindelijk gaat plassen.
Wat is dat toch, met kleine kinderen. Geef ze water en zand en ze zijn helemaal gelukkig. Afgelopen woensdag was het prachtig weer. Na een bezoekje aan de bieb gingen we met een vriendje van Merijn, zijn vader en grote broer nog even een ijsje eten op het plein. En daar staat, naast een uit de grond spuitende fontein, een ouderwetse waterpomp. Verder nog wat stokjes op de grond en daar begon het geklieder. Lekker vrutten in het riool, zand met water vermengen en naar elkaar gooien, door de fontein heenlopen (nadat we al drie keer gezegd hadden dat ze er op een meter afstand van moesten blijven) en schoenen afspoelen onder de pomp. Na drie kwartier spelen waren drie van de vier jongens vies en nat. Maar ze hadden een fantastische middag gehad. Snel terug op de fiets en lekker onder de douche, vieze kleren in de wasmachine, schone kleren weer aan en het leek net of er nooit iets gebeurd was.
Vanwege de opening van het nieuwe winkelcentrum van Houten is er een activiteitenmarkt. Ook de kinderboerderij is aanwezig. Daar aait Ingmar voor het eerst een geitje. Hij is nog enigszins benauwd voor die grote geiten met hoorns, maar een heel klein geitje, dat durft ie nu wel.
En waar ie dus nauwelijks een geit durft te aaien roept ie bij het zien van een gigagroot paard: daar wil ik wel op rijden. Zo gezegd, zo gedaan, want het paard staat er om een klein rondje op te rijden. Hij mag kiezen uit een pony of een paard. In eerste instantie kiest ie toch de veilige weg: de pony. Maar als het paard als eerste voor z´n neus staat vindt ie dat ook goed. Cap op, benen over de rug gezwaaid en daar zit meneer te stralen op de rug van het paard. Alsof ie nooit anders gedaan heeft. Als Merijn z´n kleine broertje heeft zien rijden durft hij uiteindelijk ook voor het paard te kiezen.
Vier weken nadat we begonnen zijn met de zindelijkheidstraining is Ingmar eigenlijk volledig droog. Heel af en toe heeft ie nog een klein ongelukje, met name als wij vergeten hem voordat we ergens naar toe gaan nog even te laten plassen. Maar we merken dat hij steeds vaker in staat is de boel op te houden. Hartstikke knap want de enige incentives die we hem hebben gegeven zijn heel veel complimenten en in eerste instantie elke keer en daarna elke dag een sticker. Inmiddels is hij ook regelmatig ´s nachts al droog en bedenkt ie pas een half uur nadat ie wakker is dat ie moet plassen. Nog even en we zijn volledig van de luiers af.
Verder is Ingmar nog net zo peuterig als een half jaar geleden. Er zit een flink koppie op wat af en toe uitmondt in grote krijsbuien. Hij gaat graag zijn eigen gang. In de supermarkt bijvoorbeeld valt het niet mee om hem met zijn eigen karretje jouw pad te laten lopen. Uitzicht op het vliegtuigspeelding wat bij de kassa staat helpt slechts een klein beetje. Dat duurt in zijn beleving nog vee lte lang. Continue presteert ie het ook om boodschappen in zijn karretje te stoppen die hij nuttig (=lekker) vindt. Het volgende moment is ie weer superlief en wil ie alleen maar knuffelen. We krijgen heel veel kusjes en knuffels van hem en ook alle knuffels die hij overdag tegenkomt krijgen kusjes van hem.
Pas anderhalve week aan de gang met echt zindelijk worden en vandaag is het dan gelukt: Ingmar is de hele dag droog geweest en heeft de hele dag goed aangegeven als ie moest plassen of poepen. Hoera voor onze kleine grote jongen. Het grote verschil tussen Ingmar en Merijn was altijd dat Merijn gewoon ondergoed aanhad en Ingmar een luier. Nu hebben ze allebei ondergoed aan. Daarbij zie je dat Merijn een echt kleuterlijf heeft met nauwelijks vet aan z´n lijf. Bij Ingmar voel je twee zachte peuterbillen door z´n broek heen.
Sinds Ingmar vorige maand drie werd, komt dat feit bijna dagelijks aan de orde. ´Ik ben drie jaar´ zegt ie dan en vervolgens gaan één voor één drie vingertjes omhoog om te laten zien dat hij echt drie jaar is. Reuzetrots is ie er op.
En omdat ie nu toch drie jaar is, besloten we dan eindelijk maar eens te beginnen met zindelijkheidstraining. Er wordt wat afgeplast op het moment. Vaak gaat het goed, soms tijdens het spelen vergeet ie nog even dat ie geen luier meer om heeft. Hij was zelfs zo enthousiast dat ie overdag niet altijd meer een luier aan hoeft, dat ie de luier ´s avonds in bed ook had uitgetrokken. Toen ik hem nog even ging instoppen zag ik ineens een droge luier op de grond liggen. Hij had wel z´n pyamabroek weer aangetrokken (verkeerd om), dus het was behoorlijk doelbewust gegaan. Ik heb hem - half slapend - met mijn koude vingers zijn luier weer aangedaan en de rest van de nacht ging het goed. De volgende ochtend vroeg ik: had je gisteravond je luier uitgedaan? ´Ja, die ligt naast mijn bed´, was het antwoord. Had ie dus niet eens gemerkt dat ik hem in z´n slaap z´n luier weer om had gedaan.
Het had een topdagje moeten zijn voor Ingmar, maar de dag voor z´n derde verjaardag hadden we al vermoedens dat dat ´t niet ging worden. Ingmar bleek ziek. Hoge koorts, waardoor hij midden in de nacht voor z´n verjaardag zelfs met 40,8 graden wakker werd.
Maar gelukkig verloopt ziek zijn bij kinderen vaak met pieken en dalen. Op de juiste momenten piekte Ingmar dus: kaarsjes uitblazen, taart eten en kadootjes uitpakken. Met ´s ochtends en einde van middag een langdurige zeer diepe slaap op de bank hield hij het uiteindelijk behoorlijk goed vol en was het uiteindelijk een superdagje.
Zaterdag hadden we z´n verjaardag al een beetje gevierd met de BBQ-club, zondag kwamen de opa´s en oma´s, Ingeborg met de kinderen en Cees en Marion met de kinderen. De twee waterpistolen die Ingmar voor z´n verjaardag kreeg kwamen goed van pas tijdens de warme zondagmiddag. Terwijl Ingmar lag te tukken op de bank vermaakten de andere kinderen zich prima en spoten elkaar drijfnat. Als feestelijke afsluiting gingen we - voor de tweede keer dat weekend - lekker barbecuen, met heerlijk zomers verjaardagsweer.
Ingmar is bijna jarig dus we vroegen hem wat hij wilde hebben voor zijn derde verjaardag. Nou, dat was een helder antwoord: een mes! Oeps, wat is er fout gegaan in de opvoeding zul je je afvragen? Dat vroegen wij ons ook af. Tot hij bij de derde keer dat we er naar vroegen zei dat hij ook een vork wilde. Gelukkig maar, hij wil gewoon z´n eten kunnen snijden...
Waar Merijn een favoriete donkerblauwe beer en een favoriet knuffelpopje heeft, kent Ingmar meerdere favoriete knuffels, varierend van knalroze grote purk, knalroze kleine purk, beer, pino, kikker, gans, ieniemienie. Maar één is toch wel echt favoriet en dat is zijn aquablauwe poppie. Een kleine pluchen kangoeroe. Een half jaar geleden hadden we er nog vijf (leermomentje nadat Merijn een keer zijn eerste beer kwijt had gemaakt: verstopt in een koffertje): één voor bij opa en oma, één op de creche, één in bed, één in de kamer en één reserve. Na de vakantie in Nieuw Zeeland en na de verhuizing is er nu slechts één over. En die is hij dus ook geregeld kwijt. Bijkopen lukt niet meer want de kangoeroe is inmiddels uit de handel en ook via marktplaats niet meer te vinden. Dus wij zoeken ons af en toe rot. In de tuin, in de garage, in z´n bed, onder z´n bed, in alle speelgoedkisten, in z´n schoenen, in mijn schoenen etcetera. En dat voor zo´n vies blauw lapje, wat eigenlijk elke week in de was moet, want Ingmar is een sabbelaar: alle enigszins lekker smakende knuffels (= niet te pluizig pluche) met uitstekende onderdelen (oren, armen, poten, staarten) worden helemaal kaalgesabbeld en gekauwd. En dat wil je soms niet ruiken....
Er is wat tijd overheen gegaan, maar het resultaat is erg leuk geworden. Ingmar heeft sinds kort een onderwaterkamer. De muur op zijn kamer hadden we vooraf al blauw laten schilderen, maar nu zitten er ook zeedieren op. Een dolfijn, een clownvis (Nemo), een zeepaardje, wat zeewier en twee meeuwen. Er moet alleen nog een golf op om het verschil tussen boven en onder water aan te geven. Het idee deed ik op via www.inke.nl, de uitvoering heb ik zelf gedaan samen met Niels. Te beginnen met plaatjes beamen op behang. Dan de stukken behang netjes uitknippen en vervolgens met behanglijm opplakken. Et voila: een onderwaterkamer. Leuk dekbed er bij en twee Atos-originvissen aan het plafond boven zijn bed en klaar is kees. Nu alleen nog gordijnen.
Soms zijn er ineens kleine sprongetjes in de ontwikkeling van een kind. Gisteren kregen we van de creche een kleurplaat van Ingmar mee die hij niet, zoals gewoonlijk, helemaal had volgekrast. Er zat een duidelijke vooruitgang in, hij had grote delen geprobeerd netjes in te kleuren. Niet dat dat al helemaal was gelukt, maar het was geen onwillekeurig krassen meer. Ook had ie verschillende kleuren gebruikt om de diverse onderdelen een andere kleur te kunnen geven.
Ingmar doet geen dingen die hij niet durft. Waar Merijn al op hele jonge leeftijd vrij onbezonnen overal op klom, doet Ingmar alles in zijn eigen tempo. En soms vergeten we dan wel eens dat Ingmar het eigenlijk gewoon prima doet, dat ie alleen het nadeel heeft van een wel heel klimgrage durfallerige broer. Want Ingmar klimt ook ineens op het klimrek op de school van Merijn, waar sommige kinderen van Merijn z´n klas nog niet zelf op kunnen komen. En van de week lukte het hem om op een vrij hoog speeltoestel te klimmen. En hij loopt graag over muurtjes en andere smalle balken, maar dan wel aan de hand. Over dat hoge speeltoestel gesproken trouwens, dat is dus echt een beetje vreemd aan Houten. Er zijn op heel veel plekken speeltoestellen. Maar, ze zijn bijna allemaal hetzelfde. Het heeft dus geen enkele zin om een keer naar een ander speeltuintje te gaan, want er is geen nieuwe uitdaging te vinden. En bovendien zijn veel van die speeltoestellen zo gebouwd dat je je kind tot hij bijna drie is er continu op moet tillen. De eerste tree is namelijk zo hoog dat ze er pas vanaf die leeftijd bij kunnen en sterk genoeg zijn om zich zelf er op te krijgen. Beetje vreemd. Je wilt een kind toch zelfvertrouwen meegeven door het dingen te laten doen die het net aan kan. En dat is dus niet een eerste tree van minimaal 60 cm hoog. Uitgangspunt van de gemeente is: bij kleine kinderen ga je als ouder toch mee naar buiten, dus dan kun je je kind er net zo goed op tillen. Heeft de gemeente niet zo nagedacht over de onderrugbelasting van de jonge ouder. Een kind van drie van ongeveer 15 kilo minimaal tien keer achter elkaar tillen is namelijk best zwaar. Want kinderen willen niet één keer naar boven, maar wel twee, drie of tien keer.
Ingmar zit in de poepfase. Niet dat hij nu op de wc poept en zindelijk aan het worden is - alhoewel dat er wel aan zit te komen - nee, Ingmar houdt bijzonder van het woord ´poep´. Niet voor niks dat ook de Film van Ome Willem op dit moment erg in trek is bij hem: ´Lust jij wel een broodje poep???´. En verder wordt in bijna elke zin die hij zegt wel een keer poep gezegd. Met een grote grijns er bij natuurlijk, want dat hoort als het over poep gaat blijkbaar. Merijn heeft de poepfase eigenlijk niet gehad en laat zich ook niet beïnvloeden door Ingmar. Grappig om te merken dat elk kind blijkbaar anders omgaat met ´poep´. Helaas, geen leuke foto´s bij dit thema.
Kleine kinderen maken ergens in hun peutertijd een fase door waarin ze proberen te schrijven maar dat natuurlijk nog niet kunnen. Dat gebeurt gemiddeld als ze bijna drie jaar zijn.
Het 'schrijven' wordt ook wel 'krabbelen' genoemd omdat het nog geen leesbare letters zijn, maar lijkt op gekrabbel. Het betekent dat ze bewegingen met een pen of potlood kunnen maken zonder de pen of het potlood steeds van het papier af te halen.
Ingmar is al enige tijd aan het krabbelen, maar gisteren maakte hij het wel heel bont, een hele tekening vol met gekrabbel. Hij meldde er bij dat hij de letter 'i' (van Ingmar) aan het schrijven was. Een hele boel ´i´s´ zullen we maar zeggen.
Stel je voor: een tijdsbestek van nog geen twee uur waarin je jongste zoon samen met z´n grote broer op een prachtige zonnige middag thuis is en aan het spelen is geslagen in de tuin. Je denkt zelf even lekker een half uurtje achterover te kunnen hangen, maar wat gebeurt er dan.....(zie ook Merijn´s blog)
Allereerst een overzicht van datgene wat er beschikbaar is in de omgeving van Ingmar, om een indruk te krijgen van de beschikbare mogelijkheden:
- klimtoren met glijbaan
- afgesloten zandbak, overigens niet voor niks afgesloten
- klein zandgat onderaan de glijbaan
- parasol
- zwembad met water
- een emmertje
- potje om in te plassen
en niet te vergeten: Merijn, Ingmar´s grote inspiratiebron.
Wat gebeurt er zoal? Je zou het zelf niet verzinnen, vindingrijk is het in ieder geval te noemen, voor mij als moeder betekent het continu een oogje in het zeil, want Ingmar - en dan vooral in combinatie met Merijn - doet de gekste dingen, overigens meestal in navolging van Merijn (zie wederom: Merijn´s blog):
- zand uit het kleine zandgat graven om tegen het glas van de garagedeur aan te gooien
- zand uit het kleine zandgat graven om in het zwembad te gooien
- de inhoud van het zwembad over alle planten heen gooien
- de inhoud van het zwembad met een gieter over Merijn heengieten
- water uit het zwembad in het zandgat bij de glijbaan gooien om modder te maken
- de modder hieruit op de glijbaan gooien
- en dan met blote billen van de glijbaan glijden
en na herhaaldelijk verbieden:
- zand uit het kleine zandgat graven om tegen het glas van de garagedeur aan te gooien
- zand uit het kleine zandgat graven om in het zwembad te gooien
- water uit het zwembad in het zandgat bij de glijbaan gooien om modder te maken
- de modder hieruit op de glijbaan gooien
- en dan met blote billen van de glijbaan glijden
Kortom, het fenomeen ´luisteren´ is bij Ingmar nog niet goed doorgedrongen. Goeie tips van harte welkom!
Ondertussen heeft hij samen met Merijn de grootste lol. En dat is super om te zien. Maar een ieder die denkt dat het heerlijk rustig is om twee spelende jongetjes van het kaliber ´Merijn en Ingmar´ in de tuin te hebben spelen, die moet ik helaas teleurstellen.
Het grappige is dat wanneer Ingmar zonder Merijn in de tuin speelt, dat hij de rust zelve is. Hij kan zich prima een half uur tot een uur vermaken in de zandbak, zonder dat ook maar één keer in te grijpen.
Wat een gezelligheid, vriendinnetje Isa komt een nachtje logeren. Ingmar is erg lief voor babietjes, dus Isa krijgt een heleboel kusjes. Samen met papa en Merijn brengt Ingmar Isa naar bed toe. En Isa laat het allemaal maar over zich heen komen. Die vindt het prima.
Ingmar vindt het wel jammer dat Isa nog niet meekan in de zandbak, want dat is wat hij momenteel het liefste doet. Met papa´s Tonka graafmachine van vroeger zand scheppen, niet in de zandbak, maar de zandbak uit. We moeten binnenkort al weer nieuw zand gaan halen omdat de helft van de zandbak door Ingmar er buiten is geschept.
Eindelijk is het mysterie opgelost. Een paar weken geleden vertelde Merijn dat Flip bij Nina was. Daarop reageerde Ingmar dat Flip niet bij Nina was, maar dat Flip in zijn groep op de creche zat. Ik had de naam Flip van allebei nog niet eerder gehoord, dus twijfelde ik aan Ingmar´s reactie, het kon net zo goed een reactie zijn om Merijn dwars te zitten. Een lange welles-nietes-discussie volgde tussen de twee jongens, waarop ik op een gegeven moment aangaf dat ze er nu allebei over moesten ophouden. Dat ging ongeveer een uur goed. En toen begon Ingmar weer: Flip zit in mijn groep.
En ineens, in twee dagen tijd, kennen we twee Flips. Gisteren op de creche hadden we 10-minutengesprek. In het praatformulier stond aangegeven met wie Ingmar het meest optrok in de groep: Flip en Jasmijn. Erg grappig dat Flip dus echt blijkt te bestaan. En toen Niels vanmiddag Merijn uit school haalde bleek ook de Flip in Merijn z´n klas te bestaan. Alleen is Flip geen jongetje, maar Flip is een beer die elk weekend bij een ander kindje uit de klas gaat logeren. Dit weekend logeert Flip dus bij Merijn. Ingmar vindt Flip ook erg leuk, hij mag zelfs mee in de zandbak.
Na twee keer hele grote stickers (Teletubbies) plakken hebben we Ingmar zover dat hij niet/nauwelijks meer huilt als we hem naar de creche brengen. Hadden we maar eerder bedacht dat het zo simpel was. Inmiddels lijkt hij zich toch wel steeds meer op z´n gemak te voelen bij de juffies op de creche. Afgelopen donderdag zelfs zo zeer dat hij ineens, uit het niets, tegen Karin riep: ´He tante Pollewop´. De juffies kwamen niet meer bij van het lachen. Waar ie het vandaan heeft? Daarvoor moeten we nog even in ons geheugen graven.
Voor het eerst is Ingmar langere tijd ziek. Het begon met een paar dagen koorts, daarna was ie precies op tijd opgeknapt om bij opa en oma dierentuin te logeren. Niks aan het handje. Eenmaal weer naar de creche op dinsdag bleek hij enorm hangerig en had ie voor het eerst in weken weer geslapen op de creche. En dat niet één keer, maar wel vijf of zes keer. Eén keer een lange slaap in bed, maar ook een paar keer met z´n knuffel in de hand op de stoel. Dat kon niet goed zijn. Uiteindelijk bleek de volgende ochtend dat ie middenooronsteking had: inmiddels was het al opengebroken en lag er wat bloed op z´n kussen. En daarmee was ook de druk er af en voelde hij zich weer wat beter.
En zo gaat het nu op en af: overdag wel oke, tegen de avond loopt de druk in z´n oor blijkbaar op en voelt ie zich erg belabberd. Hij slaapt dan ook enorm veel deze dagen en is een stuk rustiger dan normaal. Hopelijk gaat het snel over en krijgen we weer de oude ondeugende Ingmar terug, want helemaal zichzelf is ie op dit moment niet.
Vanochtend sta ik me aan te kleden en Ingmar staat vanaf een afstandje naar me te kijken. Terwijl ik mijn bh om doe vraagt hij zeer geïnteresseerd: is dat voor jouw borstels?
Tijdens onze vakantie in Oostenrijk met M´lein, Huub, Wessel, Simone, Gerrit en Isa is Ingmar aan het spelen met wat boerderijdieren. Via de leuning van een stoel probeert hij ze op een hoge vensterbank te zetten. Op dat moment komt Wessel aangekropen en trekt zich aan dezelfde stoel omhoog. Hierop roept Ingmar: liefie, ik ben even bezig.... Als Wessel niet snel genoeg weer weggaat komt de volgende opmerking: ´Wegwezen, hup, ga maar naar Eveline, in de gevangenis´ om aansluitend weer te roepen: ´liefie, ik ben even bezig´..... Arme Wessel, met een verbouwereerde blik kijkt hij naar Ingmar en denkt: wat nu?
Verder is Ingmar veel in de sneeuw bezig geweest: sneeuwpoppen maken, sneeuwballen gooien, rollebollen door de sneeuw, hij bleek het allemaal fantastisch te vinden en ging op de terugweg in de auto nog even door: met een wc-rol in de hand presteerde hij het om allemaal ´sneeuwvlokjes´ in de auto te maken.
Grote troep op de achterbank dus.
Afgelopen weekend kwamen Lars, Adinda, Arthur en Carmen logeren. Arthur had al aangegeven dat hij wel bij Merijn op de kamer wilde slapen, Merijn wilde graag dat Arthur bij hem kwam slapen. Maar.... Ingmar wilde ook graag zijn grote neef op de kamer. Dat ging dus niet lukken. Dan maar gezellig samen buiten spelen. En ook met Carmen, want dat is natuurlijk net zo leuk.
Uiteindelijk bleek het ook geen probleem dat Carmen bij hem op de kamer sliep. In nog geen tien minuten waren ze allebei in slaap. En Ingmar deed geen oog open toen Carmen even aan het huilen was omdat ze zo´n koorts had en dorst had.
Ingmar is inmiddels ook bij de kapper geweest en dat ging, net als alle andere keren, helemaal prima. Geen gehuil, geen gekrijs. Gewoon netjes zitten en stralend kijken naar z´n korte koppie.
Sinds kort heeft ie ook sneeuwlaarzen, in verband met de aanstaande wintervakantie. En stoer dat ie ze vindt. Ook al is het 10 graden boven nul, de sneeuwlaarzen moeten aan. Lekker klossen met die klompen.
Gelukkig heb ik de sneeuwlaarzen in maat 25 gekocht. Want toen we van de week met een uitgeprinte voetmeter Ingmar´s voeten gingen meten bleek hij dus allang maat 25 te hebben. Oei, het was hoog tijd voor nieuwe schoenen. Daar waren we gelukkig op voorbereid. We hadden nog een paar oude - en niet eens afgetrapte - schoenen van Merijn staan en alvast een paar nieuwe schoenen van het merk waar alle smalle voetjes - dus ook die van Ingmar - in passen.
En nog een nieuwe overwinning: Ingmar eet aardappels. Maandenlang bliefde hij geen gewone aardappels. Ook gebakken aardappels of stampot vond ie niks. Toch bleven we het elke week maar weer een keer proberen. En toen ineens, in ruil voor een stukje groninger worst en een paar zilveruitjes (daar is ie dol op), ging er ineens een hap boerenkoolstampot in. En een paar dagen later, met een toetje als beloning, een paar gebakken aardappeltjes. Joehoe, nu op naar de zuurkoolstampot. Merijn gaf een paar weken geleden aan dat hij dat wel wilde proberen en hij bleek het te lusten. Nu Ingmar nog.....
Ingmar lijkt steeds meer te beseffen wat hij voelt en hoe hij zich voelt. ´Ik ben verdrietig, omdat ik niet naar de peuterschool wil´ is van de laatste twee weken. Als ie ´s ochtends doorheeft dat het een crechedag is, wordt ie heel verdrietig en moet ie steeds bijna huilen. Als we eenmaal op de creche zijn is het echt huilen. Maar gelukkig is het ook binnen 10 minuten nadat we weg zijn weer over, dus echte zorgen maken we ons er niet over.
Z´n andere gevoelens projecteert ie vooral op mij, wat ik helemaal niet erg vind: ´ik vind je lief´, ´ik hou van jou´. Dit is natuurlijk een vorm van indoctrinatie vanuit ons/mij als ouders. Als je maar vaak genoeg tegen je kind zegt dat je hem lief vindt en van hem houdt, zal ie dat op een gegeven moment ook terug gaan zeggen. Het leuke is dat het in eerste instantie alleen wordt teruggezegd als je het tegen hem zegt, maar op een gegeven moment komt dat ene heerlijke moment waarop het jochie uit zichzelf naar je toekomt, twee armpjes om je heen slaat en helemaal zelfstandig zegt: ´ik hou van jou´. Wat wil je nog meer als moeder.....
Op de foto een blije Ingmar: z´n kleine vriendje Wessel kwam logeren en dat was natuurlijk groot feest. Er is heel wat afgeknuffeld.
Ingmar begint langzaam te wennen aan de nieuwe omgeving. Het wegbrengen bij het kinderdagverblijf gaat steeds beter. Sinds ze daar nieuwe plastic boerderijdieren hebben gekocht, kan ik zo weglopen. Hij is flink aan het knutselen daar, een geverfde macaroni-ketting, een boompje van tak met watten, tekeningen. Er zit geloof ik meer creativiteit in dan bij z´n broer.
En..... Ingmar slaapt sinds een paar nachten in z´n grote bed. Het stond al een kleine drie weken op z´n kamer, samen met z´n ledikantje. Maar de eerste twee weken weigerde meneer om überhaupt op het bed te gaan zitten. Toen Niels van de week voorstelde om al z´n knuffels (en dat is er dus niet één maar wel een stuk of tien) ook in z´n nieuwe bed te laten slapen, toen was ie om. Enige wat ie nu nog moet leren is dat ie ook zelf z´n bed uit kan klimmen en niet meer heel hard papa of mama hoeft te roepen als hij uit bed wil ´s ochtends.
Ingmar moet nog echt wennen aan de nieuwe creche. Een paar keer al hebben we hem krijsend moeten achterlaten. Niet echt een leuk gevoel. Wat ook niet meehelpt is dat ie vanochtend ineens weer ontvangst op een andere groep had. Weer een nieuw gezicht. Gelukkig weten we ook dat het maar eventjes is en dat ie na 10 minuten weer lekker aan het spelen is. Mirjam, z´n vaste juffie, vindt ie wel leuk en hij begint ook al wat namen van andere kindjes te kennen.
En dan het slapen: omdat ie gisteren en eergisteren tussen de middag niet geslapen had en vanochtend weer vroeg wakker was, vertelde ik ´m dat ie vanmiddag dan even op de creche moet gaan slapen. Hij heeft zich blijkbaar in z´n hoofd geprent dat slapen bij de creche echt helemaal niks is. Helemaal boos en verdrietig roept ie een paar keer: ´ik ben niet moe, ik ga niet slapen op de creche!´.
Nu Merijn naar de basisschool gaat, wil Ingmar ook graag naar school natuurlijk. Dus hebben we de creche maar omgedoopt tot peuterschool. Daar gaan we a.s. dinsdag voor het eerst kijken. Een snelle blik naar binnen liet zien dat er vrij veel kinderen tussen de 1,5 en 2,5 jaar zitten en dat Ingmar waarschijnlijk één van de oudste kinderen is. We zullen zien hoe hij het daar gaat hebben. We vermoeden dat het wel goed gaat, Ingmar is vrij open in de communicatie met andere kinderen, dus dat loopt wel los.
Hij begint inmiddels een (eigen)wijs mannetje te worden. Veel eigenwijze opmerkingen en veel echt peutergedrag: op de grond liggen als hij z´n zin niet krijgt, z´n broer klieren door bovenop ´m te zitten en bijzonder slecht luisteren (niet!).
Uit de serie ´briljante opmerkingen´:
Merijn zegt dat ie een boterham wil. Ik vraag wat ie er op wil. ´Pindakaas´. Opmerking van Ingmar: ´Dat dacht ik al´.
En al hele volzinnen die hij praat: ´Als Merijn mij slaat, dan vind ik dat ook niet leuk´ (als reactie op een opmerking van ons dat het niet leuk is om iemand (Merijn) te slaan, want slaan doet pijn).
Z´n favoriete (kerst)liedje, overigens niet gekoppeld aan de week rond kerst, maar we hebben ´m de hele vakantie voorbij horen komen: oh denneboom, oh denneboom. Maar dan zonder de vervolgtekst, waardoor hij 10x oh denneboom zingt, steeds een toontje (of half toontje) hoger.
Onze blote voetenfetisjt blijkt ook nog eens dol op stokken te zijn. Bang voor water, dus in de zee hebben we ´m niet gezien - dit in tegenstelling tot z´n grote broer die elk strandbezoek wel weer tot z´n middel in ´t water stond - maar zonder stokken was Ingmar niet gelukkig. Fijn voor hem bleek dat elk strand vol lag met hout, allemaal afgevallen takken die via rivieren de zee instromen en vervolgens weer ´t strand opspoelen. Zie op de foto de kleine meneer met z´n grote stokkenverzameling. Banjo´s, trombones, alle varianten muziekinstrumenten zijn voorbijgekomen want met een beetje fantasie is er een heleboel te zien in die stokken natuurlijk. En dus het liefst op blote voeten. Alleen als het strikt noodzakelijk was had Ingmar schoenen aan of slippers, maar het liefst liep hij op blote voeten. Dat was wel weer even wennen toen we terugwaren in Nederland. Da´s namelijk best koud zonder schoenen en sokken.
Hierbij foto van onze laatste dag op het strand. Met Age en Evelijn en wat lekkers te drinken uit hun picknicktas hebben we nog even wat tijd doorgebracht op één van de heerlijke strandjes in de buurt van Wellington. Stokken, zand, water en.... een hoge klimrots en de jongetjes waren helemaal tevreden. Tot onze grote verbazing was het deze keer niet alleen Merijn die weer eens bovenop die hoge rots moest klimmen maar zat ook Ingmar in een mum van tijd er boven op. Dat had ie niet verteld, dat ie zo goed kon klimmen. Alleen.... hoe kom je er nu weer af? Heel lief kijken naar papa, dan een beetje gaan piepen en... hoplakee, in no time word je weer naar beneden getild. Goed geregeld!
Het begon allemaal met een roze varken van Robin, ons oude buurmeisje. Toen we daar een keer waren, bleek Ingmar hem enorm leuk te vinden. Robin vond dat prima en zei dat Ingmar ´m wel mocht lenen. Wekenlang sjouwde Ingmar rond met zijn roze varken (zie ook het roze ding onder z´n arm op de foto). Totdat we een keer in een speelgoedwinkel waren waar ze Sesamstraat knuffels verkopen. En ja, daar stond ook het roze varkentje Purk tussen. Inmiddels was Robin tot de conclusie gekomen dat aan de bruikleen van het roze varken maar een einde moest komen en besloot zij dat Ingmar hem wel mocht hebben. En zo had Ingmar twee Purken.
