Weer nieuwe woordjes: mooi en oewa (hoera). Mooi horen we al een paar weken de hele dag door. Met een heel hoog stemmetje is het elke keer weer ´mooi´. Hoera werd voor het eerst geroepen toen we vanmiddag op weg gingen naar de kapper. Daar aangekomen vond Ingmar het ineens minder leuk. Gelukkig maakte een koekje veel goed. Verder bleek Inez, één van de kapsters die het beste kinderen knipt, in staat hem flink af te leiden. Gelijk zag z´n koppie er weer maanden ouder uit. En hij is pas 17 maanden. Verder veel ´au´. Hij hoeft zich maar even pijn te doen en hij komt naar één van ons toegewandeld (ja, hij doet niet anders meer) om een kus op z´n handje te krijgen. En rollebollen, samen met Merijn. Het liefst met z´n kangoeroeknuffel in de mond. Ook Ernie is momenteel favoriet.
De tweede kerst is voor Ingmar prima verlopen. Zondagavond mee naar opa en oma Houten. Daar lekker gespeeld, gegeten en geslapen. Maandagavond thuis met Marjolein en Huub en dinsdagavond naar opa en oma dierentuin waar ook Lars en Adinda met Arthur en Carmen waren.
En Ingmar heeft nieuwe schoenen. Sinds ie echt aan het lopen is, had ie af en toe de oude ´Nikes´ van z´n broer aan, maar die waren eigenlijk aan de grote kant en een beetje zweterig. Niet echt iets om de hele dag op te lopen. Het passen was een drama. Hij vond het maar niks dat er een vreemde mevrouw zomaar schoenen om z´n voeten probeerde te doen. En ook daarna was het even wennen. Van die stugge leren dingen om je voeten, daar kun je toch niet echt gemakkelijk mee om hoog komen. Regelmatig zit hij dan ook ergens vast met z´n voet, een boze krijs tot gevolg. Maar met z´n nieuwe haren en schoenen is Ingmar nu echt een stoer ventje geworden. Superleuk.
Dat Ingmar geen baby meer was, dat hadden we met 11 maanden al bedacht. Maar dat ie zo snel in de peuterpuberteit zou komen, dat was even schrikken.Zou je ook niet zeggen als je z´n stralende koppie ziet. Sinds een week of twee heeft Ingmar woedeaanvallen, waarmee hij duidelijk wil maken dat ie het ergens absoluut niet mee eens is. Het klinkt alsof er een alarm af gaat. Vervolgens gooit ie z´n armen omhoog als we hem willen optillen, waardoor ie niet meer goed vast te houden is. En maar trappelen met de benen. En maar blijven huilen. Gelukkig is het ook nog wel: Jantje huilt, Jantje lacht, want als Ernie in zicht komt, is ie weer onze stralende ´sunshine´. Tot nu toe moeten we nog erg hard lachen om zijn driftbuien, maar dat mogen we natuurlijk eigenlijk niet doen.
En hij loopt nu echt. Ineens heeft ie ontdekt hoe leuk het is en wil ie niet anders meer. Als een echte pinguin waggelt ie door het huis, de armpjes gebogen naar achteren. Vallen doet ie nauwelijks en als ie valt, dan is het heel beheerst. Klimmen en klauteren is z´n tweede hobby: op de glijbaan, op de tafel, uit de kinderstoel, op de trap. Continue moeten we ´m in de gaten houden. De oplossing is: vastzetten in de kinderstoel in het tuigje en er wat plastic dieren (gekregen van Sinterklaas) voorzetten. Ook de ezel uit de Playmobil kerststal met blauwe ridder (ja, die doet het ook leuk in de kerststal) er boven op is één van z´n grote favorieten.
Sinterklaas en Kerst gaan waarschijnlijk nog een beetje aan hem voorbij. Alhoewel hij wel zwarte piet en Sinterklaas feilloos wist aan te wijzen op de plaatjes. Met wat oefenen lukt dat met de Kerstman vast ook wel. En ook de pepernoten gingen er zonder moeite in. Voor hem tenminste, wij zijn continue bezig geweest hem schoon te poetsen, want zonder kiezen is het vooral veel bruin kwijl wat naar buiten komt: zie foto.
Waar Ingmar vorige maand z´n eerste pasjes zette, heeft ie vorige week de stap gemaakt naar echt lopen. Vol trots waggelt ie door de kamer met z´n kromme pootjes, het liefst met iets in z´n handen, want dat geeft wat meer stabiliteit. Nu het weer wat kouder en natter wordt, krijgt Ingmar wat vaker z´n skibroek aan. Hij valt nog net iets te veel om ´m in z´n gewone kleren rond te laten lopen/kruipen. We krijgen daarmee het zgn. Teletubbie-effect. Voor het eerst heeft ie nu echte schoenen aan. Dat vond ie in eerste instantie erg vreemd. Hij bleef maar trekken aan z´n voeten.
Z´n favoriete woorden blijven ´papa´ en ´bal´. Andere herkenbare woorden zijn: mama, dicht, die, nee, paa (paard), boeh (koe), beh (schaap), boe (boek), boe! (boem), toetoe (auto) en pi (pinguin).
Verder is ie dol op boekjes lezen (bladzijden omslaan), puzzelen (stukjes er uit halen) en tekenen (streepjes en stipjes). Ondertussen heeft ie maatje 80/86 en is er nog maar één maat verschil met Merijn (92/98). Gewicht: 11,4 kg. Dat is 1,3 kilo meer dan twee maanden geleden. Vanwege herhaalde malen darmproblemen was ie daarvoor al drie maanden niet aangekomen. Sinds eind september gaat het weer helemaal goed en zien we dat ie weer gezonde Hollandse wangen heeft.
Ingmar heeft er twee kiezen bij. Afgelopen weken was hij af en toe onbegrijpelijk aan het huilen en jammeren en had ie af en toe vieze poepbroeken en een enkele koortsaanval. Nu blijkt de oorzaak: pijn in z´n mond vanwege twee kiezen beneden.
Helemaal in z´n hum is ie de laatste weken niet. Het is ook vrij druk geweest voor hem, met logeerpartijen bij beide opa´s en oma´s vanwege Niels z´n liesbreukoperatie en ons Barcelonabezoek. Het duurde dan ook een paar dagen voordat ie weer een beetje gewend was. Verder slaat af en toe de frustratie toe omdat ie nog niet kan wat ie eigenlijk wil, namelijk alles wat Merijn ook doet. HEt lopen gaat steeds een beetje beter. Zonder dat ie het merkt loopt ie soms ineens vijf pasjes. Maar kruipen gaat nog steeds sneller. Voor de zekerheid heb ik maar een skibroek voor ´m gekocht. Dan kan ie de komende weken in ieder geval ook nog buiten spelen zonder gelijk nat en koud te worden.
Zo af en toe merken we dat meneer wat meer karakter begint te krijgen. Als ´m iets niet zint, kan ie heel vurig reageren. Dan loopt ie rood aan en begint ie verontwaardigd naar ons te kijken, met af en toe een boze schreeuw. We zijn bang dat dit jongetje een stuk vasthoudender zal zijn in z´n peuterpuberteit dan z´n grote broer Merijn.
De foto is van Ingmar en oma Houten voordat ie Sinterklaas en zwarte piet van dichtbij zag. Daarna was het huilen geblazen.
Ingmar is net weer bijgekomen van de zesde ziekte, nu heeft ie weer last van doorkomende kiezen. Hij kwijlt enorm en heeft af en toe enorme huilbuien. Ontroostbaar! We hebben hem deze dagen weer even beneden liggen, omdat ie Merijn anders wakker houdt.
Verder gaat ie steeds vaker zelf staan. Af en toe komt er ook een stapje (of twee of drie). En dan heel blij kijken. Lopen aan één hand vindt ie nu ook feest. Alleen z´n nieuwe zachte schoenen vindt ie helemaal niks. Elke keer als ik ze aan doe, is het brullen. Terwijl z´n sloffen geen probleem zijn, vindt ie die schoenen dus maar niks. Wel probeerde hij vanavond voor het eerst een schoen van Merijn aan te doen. Hij moest z´n eigen voet vasthouden om te proberen de voet in de schoen te krijgen. Dat lukte dus niet helemaal, maar het zag er erg grappig uit.
En hij heeft het woord ´bal´ ontdekt. Sinds ie dit kan zeggen, horen we een paar keer per dag op heel blije toon ´bal´. ´Papa´ is toch veruit favoriet. Mama komt er af en toe, maar wordt ook vaak als ´papa´ aangeroepen. Verder veel dierengeluiden. Qua begrip gaat Ingmar verder dan met z´n praten. Hij snapt heel goed dat Merijn z´n beer van Merijn is en gaat ´m regelmatig brengen. Hij vindt het leuk om mensen zijn eten in de mond te stoppen. En weet dat ie eigenlijk moet aaien en niet moet slaan. Ook opdrachten als ´we gaan naar boven´ (=lachen), ´ga je nu lekker slapen´(=brullen) en ´kom maar tandenpoetsen´(=grote grijns) snapt ie al helemaal. Zelf tandenpoetsen is het einde, tandenpoetsen door papa of mama vindt ie verschrikkelijk.
Precies 15 maanden oud en Ingmar zet z´n eerste twee stapjes. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar gisteren was het zover. Helaas stond er een speelgoedtraktor in de weg, anders waren het wellicht nog wat meer stapjes geworden. ´s Middags had ie al wat stapjes aan één hand gelopen en nu dus ineens echt los aan het lopen. We hebben vandaag gelijk zachte schoentjes voor hem gekocht, want dan kan ie zometeen ook naar buiten als het niet helemaal droog is.
En vandaag was alles mis. Huilen, huilen, huilen. ´s Ochtends kon er nog een lachje af, maar verder bleef Ingmar maar jammeren en huilen. Voor de zekerheid hebben we maar een paracetamol gegeven, maar hij heeft geen koorts, heeft alleen erg veel last van zichzelf. Ook het bezoek aan het kapper vandaag is niet echt een succes. Alleen maar draaien en pruilen en huilen. Compleet afgeleefd hebben we ´m om 7 uur in bed gelegd. Hopelijk morgen een beter dagje. Misschien toch nog wat naweeën van de zesde ziekte.
Het zit Ingmar niet mee. Is ie net een paar weken van de diaree af, wordt ie weer ziek: de zesde ziekte deze keer. Afgelopen zondag begon ie ´s avonds een klein beetje koortsig te worden. Maandagnacht had ie het hoogtepunt met 39,6 op de thermometer en vanaf half 3 ´s nachts elk uur wakker. Dinsdag hebben we hem toch maar naar de creche gebracht want hij had 37,7. Alles geregeld om hem te laten ophalen, bleek dat er dinsdags niks aan de hand was. Hij had een prima dagje gehad. ´s Avonds wel weer koorts, woensdags een klein beetje verhoging.
Vanochtend toen ik hem wakker maakte was ie wel een beetje humeurig, maar ik had niet het idee dat ie echt ziek was. Niets bleek minder waar: om 10 uur belden ze al of we hem wilden komen halen als ie uitgeslapen was. En omdat Niels vanwege zijn liesbreuk beter niet te veel kan tillen en opa en oma morgen ook al een extra dag inspringen, ben ik vanmiddag thuis om voor al mijn zieke mannen te zorgen. Nu ligt ie lekker te slapen en zijn we net tot de conclusie gekomen dat ie toch de zesde ziekte heeft. Na drie dagen koorts wat rode uitslag in het gezicht en op de romp. Precies volgens het boekje.
De foto is van voor de zesde ziekte: met Merijn en Robin spelen in de speeltuin. En zelf van de glijbaan af!
Ingmar had vorige maand nogal last van diarree en was zelfs afgevallen ten opzichte van drie maanden daarvoor. Sindsdien gaat het enorm vooruit. We zien z´n wangen met de dag boller worden en ook z´n onderkinnetje begint weer iets te groeien. Ingmar eet als een bootwerker. Als je hem z´n brood en z´n avondeten ziet eten, lijkt het soms alsof hij die dag nog niets te eten heeft gekregen. Maar niets is minder waar. Bij de 4e verjaardag van Arthur heeft ie zich , samen met Carmen, Zosja, Merijn en Arthur helemaal kunnen volstoppen met koekjes, chipjes, rozijntjes en pannekoeken en alles ging er zonder moeite in.
Er komen steeds meer momentjes dat Ingmar los gaat staan en zonder vasthouden overstapt van stoel naar poef of bank. Maar hij blijft voorzichtig, dus het zal nog wel even duren voordat ie echt gaat lopen. Ondertussen is ie wel een enorme klimgeit geworden. Om de haverklap vinden we hem weer ergens boven op (trap, tafel, stoel, kast, poef, bank).
En hij kletst er vrolijk op los. Steeds meer worden het echte woordjes: pa (paard), boe (koe), papa, mama, ba (bal), toetoe (auto), beer. Veel dingen kan ie nog niet zeggen, maar hij begrijpt al een heleboel. Zo brengt ie regelmatig Merijn z´n beer terug naar Merijn.
Ineens is er ook weer verlatingsangst. Een paar avonden is het brullen om in slaap te komen. Ook bij het afscheid nemen zien we vaker weer een trillend lipje. Hij krijgt nu ook een eigen willetje. Als er iets niet lukt, begint ie boos te brullen. Aan assertiviteit ontbreekt het hem niet: zonder probleem wordt Merijn af en toe aan de kant geduwd. Helaas is Merijn sterker, dus als die terugduwt, delft Ingmar toch het onderspit.
Dat Merijn de grofmotorische van de twee is en Ingmar de meer fijnmotorische, dat hadden we al wel eerder door. Maar de tekenkunsten van Ingmar deden ons toch bijzonder verbazen. Bij zijn allereerste tekening zet hij twee bijna paralelle keurige rechte strepen naast elkaar. Vervolgens maakt ie nog wat stipjes door het potlood op te tillen en weer neer te zetten. Ingmar, dit hoef je pas te kunnen als je tegen de twee-en-half jaar bent!
Ook zelf drinken kan Ingmar al bijzonder goed. Waar Merijn tot ruim 1,5 een tuitbeker had omdat hij z´n beker veel te wild vastpakte, hoef ik op dit moment bij Ingmar de beker maar een heel klein beetje vast te houden om ´m naar z´n mond te brengen en weer neer te zetten.
En wat voelt ie zich af en toe al groot. Hij kan nu zelf op de bank en op de poef (en op de trap en op de kinderstoel en daarmee op de tafel, oei) klimmen. Zeer trots gaat ie dan uitgebreid zitten (en dan rondkijken en stralen). Zie hier de foto waar hij samen met grote broer Merijn en buurmeisje Robin zich op de bank genesteld heeft om een filmpje te kijken.
Ingmar staat zelfstandig. Nou ja, voor 1 seconde dan. Helaas geen foto. Afgelopen twee weken zagen we hem af en toe overstappen van poef naar stoel, daar zat dan een kwart seconde tussen. Maar vandaag was het echt raak: minimaal een seconde stond ie zelfstandig met twee poppetjes in z´n hand. Eindelijk had ie een reden om zelf te blijven staan. Tot dusverre ging alles prima met één hand, of leunend met de buik tegen de tafel of de poef. We verwachten dat het vanaf nu wel snel zal gaan met staan en wellicht ook lopen. De kracht en coördinatie heeft ie in ieder geval in z´n benen, nu alleen nog een stukje lef. We wachten af.......
Op het feestje van tante Rietje steelt Ingmar de show. Waar hij in eerste instantie wat bedenkelijk om zich heen kijkt, begint ie te stralen als ie opa en oma in het vizier krijgt. En daarmee wint ie ook de rest van de aanwezigen voor zich. ´Wat een heerlijk ventje´. En dat is het.
Helaas is Ingmar nog steeds niet van z´n darmproblemen af. We besluiten om na de derde keer diaree in drie weken toch maar even langs de huisarts te gaan. Die constateert dat Ingmar in ieder geval geen verschijnselen van uitdroging laat zien en er erg levendig uit ziet. Tja, dat hadden we zelf ook al gezien. Het kan zijn dat er een infectie zit - wij hebben immers zelf ook wat rommelige darmen gehad - maar heel misschien ligt het ook aan de overgang naar gewone melk. We besluiten de melk even te laten staan en ook zure producten, zoals sinaasappelsap en appelsap niet te gebruiken in de komende weken. Verder moeten we z´n gewicht op het consultatiebureau even afwachten. Mocht dat erg laag zijn en er komt op korte termijn nog een aanval, dan moeten we zeker een kweekje laten maken.
Vooralsnog is Ingmar dus levendig genoeg en gaan we het weekend weg met Marjolein en Huub. Zaterdags naar de dierentuin in Emmen, alwaar Ingmar van 11 tot 16 uur zijn ogen uitkijkt. We proberen nog of ie wil slapen, maar daar is geen sprake van! Paa is nog steeds z´n favoriete woord, dat roept ie bij de giraffe, de ezel en de zebra. En hij heeft nog gelijk ook, dat zijn toch allemaal wel paardachtigen. In ieder geval blijkt de dierentuin een groot succes, dat hadden we van tevoren niet gedacht.
Het zwembad, waar we zondags naar toe gaan, vindt ie wat minder. Het water is wat kouder dan gepland, het is vrij lawaaierig en waarschijnlijk is Ingmar nog een beetje moe van het dierentuinbezoek en zou hij het liefst in z'n bedje liggen om te slapen. Na wat tutten en knuffelen wordt het langzaamaan beter, maar er gaat nog wel een winter over heen, voordat ie het echt leuk gaat vinden.
Maandags is het tijd voor het consultatiebureau. Ingmar blijkt 200 gram afgevallen ten opzichte van de vorige keer. En de vorige keer was ie al niks aangekomen ten opzichte van de keer er voor. Dat betekent in 3 maanden geen enkele groei in gewicht, wel 3,5 cm in lengte. Hij zit nu weer een stukje boven het gemiddelde met z'n lengte, met z'n gewicht een stukje er onder. Kortom: hij is een beetje licht geworden. We spreken af om volgende maand nog een keer te komen wegen, om te zien of hij zonder darmproblemen nu wel weer aan gaat komen. Tenslotte geeft de wijkverpleegkundige de BMR-prik, waardoor de meeste kinderen een tijd lang niet meer zonder huilen op het consultatiebureau komen omdat ze zo´n pijn veroorzaakt met die stomme prik. Ingmar moet ook even heel hard huilen. Volgende week weten we of hij mogelijk ziek wordt van het pokkenbestanddeel. Dat duurt een week of twee.
Ondertussen is Ingmar nog steeds de vrolijkheid zelve, ondanks alle natte broeken, slaapzakken en beddegoed. En dat maakt een hoop goed: een stralend mannetje als je ´m ´s ochtends volledig doorweekt van de poep uit z´n bed haalt. En maar klauteren: de trap op, op de stoel, via de stoel naar de tafel. We moeten ´m nu continu in de gaten houden.
Ingmar kletst ons de oren van het hoofd. Niet dat we het kunnen verstaan, maar meneer laat duidelijk weten dat hij er is. En over het algemeen weet ie toch duidelijk te maken wat ie wil. Wijzen met z´n vingertje en veel geluid betekent: dat wil ik. En dat is over het algemeen ETEN.
Helaas kwam het meeste eten er afgelopen week weer uit. Voor de tweede keer in 1,5 week had Ingmar een paar dagen last van diaree. Alles kwam er een paar keer per dag in hele dunne vorm uit. Dat betekende: veel in bad en veel wassen. Een aantal keren waren ´s ochtends z´n romper, z´n pyama, z´n slaapzak en z´n beddegoed nat. En Ingmar sliep er gewoon door heen, soms zelfs tot half 9. En als ie vervolgens wakker werd, helemaal onder de poep, was het eerste wat ie deed: een stralende lach produceren. Alsof er niks aan de hand was. Tja, dan kunnen wij ook moeilijk chagerijnig worden. Gelukkig was ie niet al te ziek, maar nu het voorbij is, zien we z´n witte smalle koppie wel gelijk weer een beetje bijtrekken. Eindelijk zit er weer wat kleur op.
De nu enigszins verstaanbare woordjes van Ingmar zijn: papa, mama, paa (paard), boe (koe), poe (poes), dgt (dicht) en tita (tiktak, van de klok).
Heel langzaam beginnen de eerste woordjes van Ingmar zich te vormen. Mama en papa komt er al een tijdje redelijk goed uit, zowel qua uitspraak als qua timing: tegen de juiste persoon de juiste benaming dus. Soms lijkt het alsof ie het woord ´eten´ zegt, maar helemaal zeker weten doen we dat nog niet. Soms gebeurt dit namelijk op het juiste moment, soms ook niet.
Gisteren had ie het wel helemaal door. Merijn had een playmobil-paard. Ingmar begon met z´n vingertje te wijzen, grote glimmende ogen erbij en zei: Paa! Ja, hij bedoelde onmiskenbaar het paardje. Hij is nu helemaal dol op dieren. Als we buiten een poes of een hond zien, dan gaat ie rechtop in z´n karretje zitten en begint ie helemaal te stralen.
En als je dan niet lopen wil, dan rij ik je...´ Ingmar heeft ontdekt hoe hij achter de loopwagen kan rijden. Een paar weken geleden kwam de eerste poging, maar daar was ie snel klaar mee. Vandaag had ie het ineens door en wilde hij wel 10 x de kamer door met het wagentje. Het werd helemaal feest toen Merijn in het karretje ging zitten en Ingmar Merijn mocht duwen. Stralen van oor tot oor.
Van de week was Ingmar iets minder gelukkig. Dinsdag bij Spikkels heeft ie voor het eerst de hele dag niet geslapen. Het lukte gewoon niet. Maar daar werd ie niet echt vrolijk van.
Waar ie wel heel gezellig van wordt is liedjes zingen en de klok van opa en oma: tiktak, tiktak. Als je goed luistert, zegt ie het bijna goed.
Net één jaar geworden en de ondeugd begint! Merijn speelt met de tractor van Ingmar. Ingmar kruipt naar de tractor toe en pakt met een flitsende beweging de boer uit de tractor. Vervolgens kruipt ie heel hard weg en er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht. Zo, heb ik jou mooi te pakken, grote broer! Je ziet ´t ´m denken.
We gaan op bezoek bij overgrootoma (ouwe oma). Ingmar wordt flink geknuffeld door oma, tante Rietje en tante Nel. Er staat een skelter met aanhangwagen. Oma´s buurjongetje en Ingmar vermaken zich prima in het karretje.
Dan is Ingmar een paar dagen niet helemaal lekker. Voor het eerst moet ie overgeven. Zondag terug in de auto vanaf ouwe oma en dinsdagochtend weer. We gissen dat het mogelijk de gewone melk is waar ie last van heeft. We zijn net een paar dagen daarvoor gestopt met babymelk. Als ik echter woensdagochtend weer een papfles met babymelk geef, komt ook die er na 10 minuten weer uit. En daarna gaat het weer beter. Helemaal normaal is het niet, maar hij is ook niet echt ziek, hooguit wat vermoeider dan normaal. Het blijft bij drie keer overgeven. Daarna gaan de bami, kroepoek en macaroni er gewoon weer in.
Hieperdepiep, hoera! Ingmar was een beetje onder de indruk van alle drukte van Merijn en versieringen in huis vanwege zijn verjaardag. Wat wil je ook, lig je nog te slapen, wordt je door je vader wakker gemaakt, krijg je een feestmuts op je hoofd en drie tellen later is het ineens feest.
Merijn kon niet wachten met het openmaken van Ingmar´s kado en eigende zich vervolgens het gehele kado (ark van Noach met boot en dieren) toe. Ingmar drentelde wat om de poef heen en pakte af en toe een van de dieren van de ark. Gelukkig heeft ie nog niet zoveel besef van ´van mij´.
En ineens zijn we ook qua ontwikkeling weer een nieuwe fase ingegaan. Ingmar heeft sinds gisteren last van verlatingsangst. Brullen toen ik ´m gisteren in de speeltuin op de grond zette. En voor het eerst ook huilen toen ik weg wilde gaan bij Spikkels.
Eindelijk gaat Ingmar naar de kapper. Hij zou al een maand geleden, maar toen zat ie helemaal onder de waterpokken, tot en met z´n hoofdhuid toe. Vervolgens hadden we een afspraak op de maandag na onze vakantie. Maar ook die kon niet doorgaan, omdat we in Zwitserland gestrand waren met de auto. Weer twee weken later ging het dan eindelijk lukken. En hierbij het resultaat: een kort fris jongenskoppie. Ingmar is baby af! En dat mag ook wel, want donderdag wordt ie al weer 1 jaar.
Deze maand een enorme spurt.Geen groeispurt, want Ingmar blijkt in zes weken tijd niks aangekomen en zelfs enigszins afgevallen te zijn. Maar ja, de vorige keer zat hij alleen nog maar en nu kan ie zichzelf optrekken, staan, langs de kast en de bank lopen, zelf weer gaan zitten en heel hard kruipen. En dat allemaal in drie weken tijd. Ook zijn er nog zes tanden doorgekomen. De vier boven kwamen er net voor de vakantie al aan, de twee onder braken in de vakantie door. En zo heeft hij ineens een gebitje van acht tanden.
Van een rustig liggend en wachtend jochie is Ingmar ineens een bijzonder gedreven en actief manneke geworden. Geen moment kunnen we hem nu meer uit het oog verliezen. Dol op het zwembad, gek op spelen met Merijn (die daar lang niet altijd van gediend is) en verslaafd aan eten. Alles gaat er in. Van stokbrood tot sandwiches met mozzarella, ham en pesto. Ook frietjes met groente en pannenkoeken. Allemaal zonder moeite. Soepstengels waren onze redding tijdens de vakantie om hem in de auto stil te houden. Want met een jochie in zo´n actieve periode is autorijden niet zijn grote hobby. En dan gaat ie dus krijsen. Heel hard, tot je oren er van toeteren. Maar als Merijn z´n handje in de auto vastpakt om te gaan ´dansen´, dan wordt er alleen maar geschaterd. Ook de liedjes van Bert en Ernie doen het goed. Dan wordt er heel veel geklapt, want dat kon ie dus ook ineens in de vakantie. Als een blije gup de handjes af en toe tegen elkaar (en af en toe dus ook mis).
Wat een begin van de vakantie: nog helemaal onder de waterpokken. Gelukkig gaat het snel beter en heb je er niet al te veel last van. Het ziet er alleen niet uit. Ook de mensen in het zwembad schrikken er enigszins van. Maar na een paar dagen komen ook de opmerkingen dat het er al veel beter uit ziet. De consultatiebureau constateert wel dat je het zo erg hebt gehad, dat je het niet nog een keer zult krijgen, ook al was je nog geen jaar oud toen je de waterpokken had.
Vlak voor de vakantie ben je gaan staan. En dat is dan ook het enige wat je wilt tijdens deze vakantie. In het begin weet je echter niet hoe je ook weer naar beneden moet. Halverwege gaat dat al stukken beter en moeten we je steeds meer in de gaten gaan houden.
Het slapen gaat over het algemeen heel goed. Af en toe ben je ´s nachts even wakker omdat je je speen kwijt bent, maar verder slaap je als een roos, soms zelfs tot half 8, kwart voor 8. Twee keer deze vakantie ben je helemaal overstuur. Het is warm, je bent al te lang wakker en weet niet meer hoe je in slaap moet komen. Dat hebben we nog niet zo vaak meegemaakt. Met wat heen en weer wiegen en wrijven over je ruggetje val je langzaam in slaap en nog enigszins nasnikkend ben je ineens in dromenland.
De hele winter hebben we er op gewacht, want al maanden heerste er waterpokken op de chreche. Grote broer Merijn begon maandag al. Dinsdagochtend was het bij Ingmar raak. Het begon met een paar onschuldige bultjes, maar een dag later zit ´t arme jochie er helemaal onder. Vooral z´n gezichtje is echt een krater van waterpokken. Gelukkig heeft ie er niet al te veel last van. Wel een beetje verhoging, maar geen jeuk. Deze week dus veel bij opa en oma, want met waterpokken mogen kinderen hier niet naar de creche, totdat de blaasjes zijn ingedroogd. Het is onze laatste week voor de vakantie dus veel ruimte om te schuiven met afspraken hebben we niet.
Het lijkt wel of Ingmar z´n sprongetjes uitzoekt in ziekteperiodes. Waar ie vorige week last van doorkomende kiezen had en ineens ging staan, zit ie nu dus onder de pokken en heeft ie nu door hoe ie moet kruipen.
Wat gaat het ineens snel. Nog geen twee weken geleden trekt Ingmar zich voor het eerst op tot op z´n knieen. En twee weken later kan ie al helemaal zelf staan. En dan ook nog eens last van doorkomende kiezen erbij. Wat kan zo´n klein lijfje toch veel aan. Afgelopen maandag was een iets mindere dag. Voor het eerst heeft ie ongeveer de hele dag zitten en liggen huilen en jammeren. Waarschijnlijk kwamen de kiezen door het kaakbeen heen. ´s Ochtends had ie koorts (39,2), ´s avonds was ie helemaal versleten. Maar had ie dus wel z´n eerste poging tot staan gedaan.
Dinsdag ging het met de pijn weer een stuk beter, alhoewel ze ook bij Spikkels nog nooit zo´n huilerige Ingmar hadden meegemaakt. Woensdag was er niks meer aan de hand en trok ie zich zo vaak op dat het leek alsof ie nooit anders had gedaan. Het is nog wel een beetje wiebelen, maar geen enkele verhoging is nu meer veilig.
Het echte optrekken is begonnen. In de box heeft Ingmar ineens door dat je vanuit de zitstand jezelf prima op de knieën kan krijgen. Vanuit de ligstand had ie ook al wat pogingen gedaan, maar daarbij stuitte hij vaak met z´n hoofd op de rand van de box: huilen dus.
Ingmar is deze week iets minder in z´n hum. Bij Ballorig, waar we met Rinske, mijn collega en haar twee kinderen Jikke en Taeke, naar toegaan, begint ie op een gegeven moment zelfs te huilen. Het is allemaal een beetje veel blijkbaar. Gelukkig vindt ie het schommelen met Jikke, Taeke en Merijn wel leuk. Na een goeie middagslaap is alle ellende wel weer voorbij en ´s avonds eet ie voor het eerst met de pot mee: lasagne. Dat blijkt nog net iets te vooruitstrevend voor hem te zijn, de volgende dag heeft ie twee enorme vieze dunne poepluiers. Ik sta er bijna bij over te geven en dat is tot nu toe nog niet zo vaak gebeurd.
Ondertussen heeft ie bijna zes tanden. De eerste twee onder zijn al vanaf zes maanden door. Rond negen maanden kwam er twee aan de linkerkant boven en nu staan de twee aan de rechterkant boven op het punt om door te komen.
Ingmar is heel hard aan het oefenen met bewegen. Eerst duwt ie zichzelf vanuit de ligstand op handen en knieën, vervolgens gaat z´n kontje omhoog en staat ie op de tenen (met nog steeds de handen op de grond) en laat ie het hoofd naar beneden zakken om zo tussen z´n armen en benen door naar achteren te kijken. Het is een komisch gezicht en we vragen ons steeds af wanneer hij z´n eerste koprol zal gaan maken.
Steeds vaker ook vinden hem in alle mogelijke posities in bed. Op z´n buik, op z´n zij, met z´n benen door de spijlen, met z´n hoofd naar het voeteneind. Het wordt tijd dat we z´n laken en deken uit bed gaan halen, want die hebben op dit moment geen enkele functie.
Ondertussen is hij van baby een echte dreumes geworden. We hebben z´n haren een beetje geknipt, want die prikten steeds in z´n ogen en oren. Met een wat korter koppie lijkt ie ineens maanden ouder.
Grote bezigheid is lawaai maken: grommen als een leeuw, de spinazie-sputter met veel spuug (en soms spinazie als ie dat krijgt) en de welbekende ´dada´. Nog even en er komen echte woordjes (of dingen die daar op lijken). Boekjes lezen vindt ie reuze interessant, niet om in te kijken, wel om op te bijten en continu de bladzijden omslaan.
Ingmar wordt ineens zo snel groot. Net negen maanden en hij zou het liefst naar een eetschema voor een kind van één jaar gaan. Niks geen flessen meer, liefst gewoon boterhammen, fruit, yoghurt, groenteprak met aardappels en vlees. Pap gaat er af en toe in, maar zelfs dat is soms teveel gedoe.
Ineens gaat het zitten ook weer een stuk beter. Vandaag had ie ineens een kwartier lang zelf gezeten. En maar kletsen, kletsen, kletsen. Vanochtend om kwart voor zes al weer. Maar na drie kwartier was ie toch een beetje moe geworden en vonden we ´m voor het eerst liggend op z´n buik, keurig met z´n koppie opzij, al slapend in z´n bed. Dat gaat gelukkig goed.
Maandag moeten we weer naar het consultatiebureau. We zijn erg benieuwd wat de groeischalen nu weer aangeven, want deze jongen eet als een bootwerker. Op sommige avonden eet hij meer dan Merijn.
Vandaag zagen we overigens ook de eerste tijgerbeweging. Eigenlijk is het meer een zeehondenbeweging: opdrukken met de armen, dan laten vallen en naar voren schuiven. Die tijger zie ik nog niet zo, alleen een schattig ventje dat heel hard z´n best doet om bij een speeltje van Merijn in de buurt te komen.
Ineens heeft hij het door: knietjes omhoog trekken en zorgen dat ie ze onder z´n billen krijgt. En zie: zit ie ineens op z´n knietjes in de kruipstand. Hij weet nog niet hoe hij naar voren of naar achteren moet, maar dat komt binnenkort denk ik wel. Ineens begreep ie ook dat je vanuit de kruipstand in de zitstand kunt komen. Moet je wel een beetje lenig voor zijn, maar dat is ie, want hij kan z'n tenen in z'n mond stoppen. in ieder geval: hij zat dus ineens lekker te zitten en dat wel ruim vijf minuten zonder achterover te vallen.
Van de week was ie trouwens niet zo blij. Maandag waren opa en oma dierentuin er en hij was gewoon niet lekker. Beetje pijn en een beetje warm, er kwam een tandje door. Hij moest er steeds van huilen. Dinsdagavond, toen de andere opa en oma mij en Merijn hadden opgehaald had ie zelfs een beetje koorts. Ook woensdag was ie niet in z´n hum. Donderdag en vrijdag ging het wel weer goed, maar zaterdag was het weer mis. Hij moest gewoon steeds huilen. Hij wil ook zoveel uitproberen nu en dat lukt niet allemaal. Daar wordt ie zo moe van. Gelukkig mocht ie steeds lekker gaan slapen en kreeg ie ook steeds lekker eten: die stomme flessen met melk, daar hoef je niet meer mee aan te komen.
´s Ochtends met pap vind ie het nu wel weer lekker en ´s avonds soms ook nog wel, maar ´s middags wil ie gewoon boterham eten en melk uit een beker drinken. Lekker happen naar de beker en hopen dat er wat melk naar binnen glijdt. Heerlijk.
Ik ben Ingmar en ik ben net acht maanden oud. Mijn papa heet Niels, mijn mama Eveline en ik heb een broer van 2 jaar en 3 maanden, Merijn heet hij. In deze weblog zal mijn mama af en toe berichtjes schrijven. Dan kan ik die later nog eens lezen als ik zelf groot ben.De eerste acht maanden heeft mama in de computer opgeschreven, maar een weblog is toch wat handiger.
Wat ik al kan: draaien van rug naar buik, draaien van buik naar rug en achteruit tijgeren. Verder doe ik een poging om mijn knieen onder m'n billen te krijgen zodat ik in de kruipstand kom, maar dat lukt nog net niet. Nog een paar dagen oefenen en dan ben ik er klaar voor. Sinds een paar dagen zeg ik ' papa', papa kijkt dan heel blij, waarom weet ik ook niet. Ik zeg alleen maar na wat papa en mama tegen mij zeggen.
Verder ben ik een heel blij jongetje. Als ik maar lekker kan rondkijken vind ik het wel prima. Maar nu ik kan omdraaien en tijgeren vind ik het ook wel leuk om te bewegen. Ook staan kan ik erg goed, maar dan moet iemand me wel vasthouden. Sinds deze week mag ik eten in de kinderstoel. Dus ben ik eindelijk geen baby meer. Ik hoef daarom ook geen flessen meer. Geef mij maar pap met de lepel. Al dat gefrut met die speen in m'n mond, ik heb het er helemaal mee gehad. Yoghurt krijg ik ook sinds twee dagen. Dat vind ik zo lekker! Net als brood, lekker soppen en dan doorslikken.
Als ik iemand ken en hij kijkt naar me, dan vind ik dat wel gezellig en ga ik teruglachen. Maar naar vreemde mensen moet ik eerst even kijken tegenwoordig. Dan kan ik niet gelijk lachen. Als Merijn me komt knuffelen moet ik altijd wel heel hard lachen. Dan ga ik zelfs schateren! Gezellig hoor, zo'n grote broer. Altijd wel wat te zien.
Weer nieuwe woordjes: mooi en oewa (hoera). Mooi horen we al een paar weken de hele dag door. Met een heel hoog stemmetje is het elke keer weer ´mooi´. Hoera werd voor het eerst geroepen toen we vanmiddag op weg gingen naar de kapper. Daar aangekomen vond Ingmar het ineens minder leuk. Gelukkig maakte een koekje veel goed. Verder bleek Inez, één van de kapsters die het beste kinderen knipt, in staat hem flink af te leiden. Gelijk zag z´n koppie er weer maanden ouder uit. En hij is pas 17 maanden. Verder veel ´au´. Hij hoeft zich maar even pijn te doen en hij komt naar één van ons toegewandeld (ja, hij doet niet anders meer) om een kus op z´n handje te krijgen. En rollebollen, samen met Merijn. Het liefst met z´n kangoeroeknuffel in de mond. Ook Ernie is momenteel favoriet.
De tweede kerst is voor Ingmar prima verlopen. Zondagavond mee naar opa en oma Houten. Daar lekker gespeeld, gegeten en geslapen. Maandagavond thuis met Marjolein en Huub en dinsdagavond naar opa en oma dierentuin waar ook Lars en Adinda met Arthur en Carmen waren.
